Opinia na temat książki Okularnik

Moim zdaniem, marketingowe określenie Bondy, jako królowej polskiego kryminału, przynosi autorce dużo szkody. Miłośnicy kryminałów wściekają się, gdyż nie dostają tego, czego oczekują. Bo książki Bondy, mimo iż z wątkiem kryminalnym, typowymi kryminałami nie są. Dużą rolę odgrywa w nich (i dużo miejsca zajmuje) tło. Z kolei czytelnicy, którzy chętnie przeczytaliby coś obyczajowego, niekoniecznie sięgną po książkę królowej kryminału.

Mnie skusiło Podlasie. I Hajnówka, w której przez wiele lat spędzałam część wakacji. I nie zawiodłam się. Podlaska historia, kultura, obyczajowość i dzisiejsze nacjonalizmy, o których opowiada „Okularnik”, stanowią, wg mnie, największą wartość tej książki. Dzięki plusom za otoczkę socjologiczno -obyczajową, które przyznałam „Okularnikowi”, mniej, niż mogłabym się spodziewać, irytował mnie wątek kryminalny, który był raczej taki sobie: wydumany, rozmyty, w wielu przypadkach przewidywalny. I rola profilerki w rozwiązaniu zagadki raczej minimalna. Owszem, to Sasza pierwsza wiedziała, ale wiedziała, nie dzięki profilowaniu, a dzięki przypadkom.
Ponadto, autorki nie ominął grzech niechlujstwa, np.:
1. Na jednej stronie kilkakrotnie pomyliła spożywaną przez bohaterów potrawę.
2. Najpierw bohaterce ukradziono saszetkę z dokumentami, kartami bankowymi i pieniędzmi, później bohaterka była w restauracji na obiedzie, za który zapłaciła (czym?) i nie chciała reszty, a jeszcze później, podczas kontroli policyjnej okazało się, że ukradziono jej tę saszetkę jeszcze przed obiadem w restauracji.
3. Kilkakrotne pomylenie lat poszczególnych wydarzeń opisywanych w książce (np. wydarzenia z udziałem mercedesa).
4. Wielokrotne błędy językowe rodem z humoru z zeszytów szkolnych.

Ale ponieważ podczas lektury "Okularnika" wydarzenia tworzące wątek kryminalny były dla mnie mniej istotne, to i nieścisłości dotyczące tych wydarzeń, nie spowodowały zmniejszenia przyjemności z lektury. A dzięki Podlasiu z wątkiem historycznym i kulturą białoruską była to duża przyjemność.