Opinia na temat książki Osiem gór

Być może powtórzę po raz kolejny i nie będzie to brzmiało jak odkrycie - nikt nie potrafi pisać o górach w sposób tak czuły i nostalgiczny jak czyni to Paolo Cognetti. Po raz kolejny otrzymamy niespieszną, sentymentalną, wyciszającą opowieść utkaną na tle górskich krajobrazów. Przeczytamy w niej o narodzinach niezwykłej przyjaźni pomiędzy Pietrem który przyjeżdża na wakacje z Turynu i Brunem, dla którego góry to codzienność i trud. Czytelnik będzie świadkiem rozwoju tej relacji dojrzewającej wraz z wiekiem. Wiele miejsca autor poświęca także stosunkom na linii ojciec i syn. Pietro dopiero po jego śmierci odkryje prawdziwe oblicze ojca, który przez lata tłumił uczucia i emocje. Wędrując dawnym szlakiem pozna swego rodzica na nowo.

Ta proza jest głośna od odgłosów krowich dzwonków, piły do drewna, pełna zapachów toczonych serów. Sentymentalne obrazy przemijania kolejnych pór roku, codzienność i trud pracy sprawiają, że na czytelnika spłynie wyciszenie.
Autor w sposób niespieszny snuje fabułę, tworząc napełnione spokojem obrazy, daje czas na kontemplację i refleksję.