Opinia na temat książki Osiem gór

Moja tęsknota za górami od czasu ostatniej po nich wędrówki, rośnie wprost proporcjonalnie do coraz dłuższego czasu rozłąki. Im bliżej cieplejszych dni, tym bardziej czuję w duszy ich wołanie coś na wzór napisu na jednej z koszulek, które ostatnio widziałam w internecie - "Góry wołają, muszę iść..." I oto na końcówkę lutego miałam zaplanowany wypad na jeden ze szczytów, który niestety (z powodów zdrowotnych) nie dojdzie do skutku więc ratuję się wędrówkami po górach ...na papierze.

Wbrew pozorom nie jest to książka o kolejnych ekstremalnych wspinaczkach lodowych wojowników, pokonywaniu trudnych tras i rozbijaniu obozów pod szczytami. Góry są niejako tutaj tylko tłem wplecionym w historię męskiej przyjaźni dwójki bohaterów - najpierw chłopców, potem mężczyzn- i może nie zachwyca wartką akcją ale urzeka sączącą się nieśpiesznie opowieścią z przepięknie utkanymi ze słów górskimi pejzażami, prostotą języka i spokojem.

Nostalgiczna i refleksyjna opowieść o przyjaźni, zwykłym chodzeniu po górach, potrzebie samotności, rodzinnych tajemnicach i silnych przeżyciach odkrywanych po latach.