Osobiste demony

Osobiste demony to wstęp. Wprowadzenie do historii, przedstawienie bohaterów. Nie powiem, całkiem niezłe, bo polubiłam ich od początku. Myślę, że nie miałam problemów z odróżnieniem kogo autorka chce, aby czytelnik polubił, a kogo znienawidził. Pod tym, względem nie jest to trudna książka do rozszyfrowania. Dante jest taki jakim ja wyobrażam sobie dobrego demona (tak, oksymoron, ale cóż…). Ale w sumie gdyby zastanowić się, to wcale nie musiałby być demonem. Przynajmniej w tej części, równie dobrze z minimalnymi zmianami sprawdziłby się w innej postaci literackiej, niekoniecznie związanej ze światem paranormalnym. W każdym razie, fajny jest. Pociągający i bardzo atrakcyjny, ze sporą umiejętnością przekonywania opornych kobiet do własnego zdania.

Na początku nie potrafiłam wczuć się, wkręcić w historię. Ale im dalej w las, tym książka stawała się ciekawsza i wciągająca. No i demony… Jak przystało na demony, różki miały. Z chęcią zabiorę się za dalsze części. Dla osób poszukujących odmiany od aniołów i wampirów, książka w sam raz :) Polecam.

Podobała mi się ta książka, ale nie na tyle, by się nią zachwycać. Zdecydowanie najbardziej przypadły mi do gustu bracia. Miałam nadzieję, że końcówka będzie mniej przewidywalna, ale niestety się pomyliłam. Mimo to jestem ciekawa następnych części. Może akcja bardziej się rozkręci.

Ciężko oceniać tę książkę. Plusem jest to, że nie jest to kolejna książka o wampirach :) Jednak ciężko przebrnąć przez początek, jest strasznie nudny. Postacie bardzo dobrze nakreślone, w połowie akcja się rozkręca i wciąga do samego końca.