Demon w sercu

Demon w sercu jest krwawy. Mocno brutalny i okrutny. Można śmiało powiedzieć, że nadmiernie. Ale… Ale jeśli kupi się pomysł Kane to, to okrucieństwo, rządza krwi, nawet sposób przejmowania władzy i jedzenie tego czegoś, ma sens. Gdyby nagle przy takiej konstrukcji świata jaki zaproponowała Kane, bohaterowie tak się nie zachowywali, staliby się pokornymi cielaczkami, byłoby to bardzo sztuczne. I mim zdaniem, wywołałoby znacznie więcej pytań i wątpliwości niż obecny kształt fabuły.
Tak mi teraz przyszło do głowy, że może to jest specyfika Kane. Bo przecież nie do końca byłam w stanie zaakceptować narkotyki, sex i całą brudną otoczkę w przypadku Chess Putnam, że o tym facecie, któremu oddawała się za narkotyki nie wspomnę. Ale kurcze, tam też to się trzymało. I choć niechętnie, zaakceptowałam i polubiłam.
Zresztą ostatnio dochodzę do wniosku, że mi uzasadnione fabularnie okrucieństwo nie przeszkadza na poziomie akceptowalności pomysłu. W kilku książkach złapałam się na tym, że choć ciężko mi to czytać, cieszę się, że autor miał odwagę tak poprowadzić fabułę.

Drugi tom nie jest ani lepszy ani gorszy od poprzedniego. Treść sama w sobie nie jest wciągająca. Podobnie jak w pierwszym tomie marzyłam by zakończyć tę książkę. Nie wiem dlaczego tak się stało. Według mnie pomysł autorki ma potencjał, tylko zabrakło jej pomysłu na zapierające dech w piersiach przygody. No cóż. Jedyne co można powiedzieć to to, że szkoda tak niezgrabnie wykorzystanej historii . Cała książka mnie znudziła. Pomysły sztampowe, zakończenie do przewidzenia. Brak rewelacji. Przeszkadzały mi przeskoki w rzeczywistości. Następujące po sobie rozdziały zaczynają się w zupełnie innych miejscach niż poprzedni kończył. Przez to w książce panuje chaos. Nie od razu widzę związek przyczynowo skutkowy. Język książki jest odpowiedni do treści. Nie razi, dostrzegam pisarską wprawę autorki. Nie ma tragedii. Uważam jedynie, że całość jest nużąca.

Mimo iż książka jest pełna akcji, chwilami się przy niej nudziłam i wręcz zmuszałam do dalszego czytania. Dość ciekawa, choć momentami miałam wrażenie, że jest pełna niedomówień, zwłaszcza w relacji między Meg i Dante, oraz jej wewnętrznym demonem, tak jakby brakowało jeszcze jednego zdania.