Ostatnie dni Ptolemeusza Greya

Muszę przyznać, że ta książka to dla mnie prawdziwa PERŁA wśród tych, które przeczytałam w tym roku. Po skończeniu czytania wpadłam w taką zadumę, że przez dłuższy czas nie mogłam skupić myśli na niczym innym. Nawet w nocy o niej śniłam, cały czas mając przed oczami postać starego czarnoskórego mężczyzny.

To piękna i bardzo nostalgiczna opowieść o starości, o tym jak ludzie postrzegają tych, którzy dożyli bardzo sędziwego wieku. Jedni ich wykorzystują myśląc, że stary człowiek już właściwie nie ma prawa do decydowania o sobie, a inni empatycznie podchodząc do starości, próbują wykrzesać z niej maksimum pozytywnych wrażeń.

Być może odebrałam tę powieść inaczej, ponieważ długie lata pracowałam z takimi ludźmi jak główny bohater tej powieści i wiele zobaczyłam. Być może widziałam więcej niż powinnam, dlatego odebrałam tę historię bardzo emocjonalnie. I nawet teraz, kiedy piszę o niej nie potrafię zapanować nad łzami, które cisną mi się do oczu.

Autor bardzo obrazowo i dobitnie przedstawił stosunek bliskich i dalszych krewnych, którzy czuli się w obowiązku opiekowania się starszym człowiekiem. Ale ich pomoc często skupiała się na materialnym podejściu do tego „obowiązku”. Ich opieka polegała na tym, że dzwoniono z zapytaniem o samopoczucie, ktoś przychodził raz na kilka dni, aby pomóc seniorowi zrobić zakupy czy załatwić sprawę urzędową i to wszystko. Nikogo nie interesowało, jak wygląda mieszkanie, czy jest posprzą...

Ptolemeusz Grey to człowiek, który bez pomocy drugiej osoby mógłby już sobie nie poradzić. Wie, że może liczyć jedynie na pomoc siostrzeńca, ponieważ przez resztę rodziny został zapomniany. W wieku dziewięćdziesięciu jeden lat, pogrążył się w swoich własnych wspomnieniach, które dość często, niechciane pojawiają się w jego umyśle, tworząc blokadę dla rzeczywistości. Gdy na pogrzebie swojego opiekuna spotyka młodą dziewczynę, jego życie się odmienia. Robyn postanowiła zadbać, by mężczyzna żył w lepszych warunkach, a także prowadzi go do lekarza, który proponuje eksperymentalną terapię, by przywrócić Ptolemeuszowi klarowność umysłu. Wiedząc, że jego życie dobiega końca, Grey decyduje pozamykać najważniejsze sprawy i odkryć swój największy sekret przed jedyną osobą, której w tym momencie ufa.

Ogromnie się cieszę, że ta książka trafiła w moje ręce. Emocje niemalże wypływają z jej stron, a ja nie mogłam się oderwać od historii człowieka zapomnianego przez świat.
Przepełniał mnie smutek, wzruszenie, ale i strach. Będąc młodym, człowiek na ogół nie zastanawia się jak to będzie, gdy stuknie nam 60, 70 czy więcej lat. Jak będziemy funkcjonować? Czy będziemy w stanie sobie sami poradzić? Czy w naszym życiu jest osoba, która zapewnił nam godne życie na starość? I przede wszystkim, czy szczęśliwie doczekamy ostatnich dni, czy tak jak Ptolemeusza, zawładnie nami choroba odbierająca nam świadomość.
Autor ma bardzo lekkie pióro, a pomysł na narrację pozwa...