Opinia na temat książki Pamiętnik

Przeczytać 'Pamiętnik' mojego ukochanego Jasienicy planowałam od dawna.
Jasienica we wstępie pisze, że ogranicza go cenzura i odpowiedzialność za ludzi, wiec nie może napisać o wielu rzeczach: o AK, o Łupaszce, o więzieniu przez stalinowców. Ale to co pisze, pisze zgodnie z prawdą.
Opowieść Jasienicy przypomina mi 'Zostało z uczty bogów'. Opisy przerażają - a autor pisze tylko to, co widział.
Jaka jest wartość tego pamiętnika? Moim zdaniem bardzo duża. Autor pisał po coś; chciał przedstawić Rosję i Rosjan takich jak pamiętał, zamęt rewolucji, Ukraińców, którzy służyli pomocą!!!!, a potem już Polskę, środowisko wileńskie, wojsko i kończy na procesach polskiej młodzieży komunistycznej.
Autor jest przeciwny nacjonalizmom, przemocy, a współczuje krzywdzie. Mówi też o odwiecznym strachu przed Rosją, przed jej bezwzględną polityką, pozbawioną moralności i skrupułów wobec sąsiadów (aktualne, prawda?), o tym jak ten strach ogarnia ludzi.
Historyk zajmuje stanowisko wobec Polski Międzywojennej i w czasach osądzania tego okresu od czci i wiary rzeczowo przedstawił zasługi tego czasu, ale i wady.
Mówi o dalszych losach swoich kolegów z grupy Włóczęgów i wybitnych profesorach z Uniwersytetu w Wilnie. O uczciwości i ześwinieniu się.
W ogóle polecam ten "Pamiętnik' i mam nadzieję, że nie zabrałam przyjemności odkrywania samemu tej świetnej książki.