Pani Kołodziej

Napisana prozą poetycką opowieść – epistemologiczny komediodramat – opis pozornego konfliktu niemal jednowymiarowej, bezkompromisowo stąpającej, emanującej złymi emocjami, bohaterki, z uduchowionym i wrażliwym na piękno estetą „zza ściany”, konfrontacji obserwowanej na przestrzeni krótkiego czasu wokół podwórka i wspólnej klatki schodowej – losu osób dramatu, których zetknięcia są sporadyczne, niemalże na tyle niezauważalne, aby można na ich podstawie oceniać impulsywne zachowania – to socjologiczna i psychologiczna analiza zachowań, jakie zdarzają się w codzienności.

Ale czy łatwe oceny i etykietowanie czyjegoś stylu bycia, nie są charakterystyczne, dla czasów, w których żyjemy? Czy ukazany konflikt nie jest jednocześnie formą poszukiwania samych siebie i jednoczesnej odpowiedzi na pytanie o miejsce człowieka w społeczeństwie? Jak odróżnić pozory od rzeczywistości? Czy drugoplanowe kawki i gołębie są jedynie alegorią i tłem – czasem zabawnych, innym razem smutnych – refleksyjnych historii? Czy to zarazem teza, antyteza i synteza? I co mają do niej, poza Heglem – Lynch, Nietzsche, Wenders, Søren Kierkegaard, J.K. Rowling i Rammstein, podlani kwaśnym sosem Kaurismäki?

Na te i inne, niewypowiedziane wprost, pytania, czytelnik musi sam sobie odpowiedzieć.