Cytaty z książki "Perseidy"

“Ze mną jest tak, że mój korzeń jest w dwóch miejscach równocześnie. Kiedy jestem na scenie, osadzona w roli, to wydaje mi się, że zaglądam do środka i tam znajduję te części siebie, których normalnie nie mam.”

“Pod wpływem unoszącej się w powietrzu wilgoci jej różowe włosy podobne były do waty cukrowej. Błękitne oczy wydawały się jeszcze bardziej fosforyzujące niż zwykle. Dziewczynę uderzyła myśl, że jej koleżanka pasowała tu jak nigdzie indziej. W realnym świecie była jak nieporadny elf. Las wydobywał z niej energię i siłę.”

“Miej świadomość, że nieprzepracowane lęki na jawie są niegroźne. To, co tłamszone, pod wpływem ayahuaski potrafi przybrać straszne formy. Nawiążesz kontakt z czymś bardzo pierwotnym.”

“Uległa pokusie. A przede wszystkim - szczypcie starej tęsknoty, która wtedy, po ponad sześciu latach, odezwała się po raz pierwszy. A każda pokusa ma to do siebie, że zaciera czujność i tłumi rozsądek. Piekło trzeba zostawić tam, gdzie jego miejsce.”

“Było tak, jakby nagle odnaleźli coś, co od zawsze w nich do siebie pasowało, tylko długo nie potrafiło znaleźć swojego jedynego właściwego miejsca.”

“Każdy człowiek, nawet najskromniejszy, zostawia ślad po sobie. Nie da się więc człowieka zamknąć w granicach jego narodzin i śmierci. Jego życie zahacza o przyszłość.”

“Kto­kol­wiek twier­dził, że pie­nią­dze szczę­ścia nie dają, ku­rew­sko łgał. Może nie za­pew­niały tego, co fun­da­men­talne – mi­ło­ści, w którą Ro­bert prze­cież wie­rzył – ale po­zwa­lały na godne ży­cie tym, któ­rzy się sta­rali. Zwy­cięz­com. Ta­kim jak on.”

“Kart­ka jest jak ekran, na któ­rym ry­su­jący wy­raża to, co prze­żywa. W mo­wie, w sta­nie psy­chozy, schi­zo­fre­nicy czę­sto nie po­tra­fią sfor­mu­ło­wać pro­stego ciągu my­śli. Na kart­ce prze­ka­zują to, co na­praw­dę czują. I choć nie za­wsze jest to do­słow­ne, mówi o tym, czego nie wi­dać.”