Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości

„Gdyby tylko mogła, grałaby bez ustanku. I razem z dźwiękami udała się gdzieś daleko.”

Clara Schumann - utalentowana muzycznie od najmłodszych lat była pod silnym wpływem apodyktycznego ojca. To on jako nauczyciel muzyki uczył ją, zmuszając do wielogodzinnych ćwiczeń, nie szczędząc przy tym złośliwości, była nieustannie kontrolowana. Widząc ogromny talent u córki miał zamiar w pełni go wykorzystać, aby się wzbogacić. Zmuszał ją do częstych koncertów, które bardzo dużo ją kosztowały. Chciał bogato wydać ją za mąż. Wszystko zaczęło się komplikować, gdy na jaw wyszło, że Clara jest zakochana. Dziewczyna postanawia zawalczyć o miłość i prawo do życia po swojemu.

Clara uwielbia grać, to jej pasja, miłość i ucieczka od zdominowanej przez ojca codzienności. Autora bardzo realnie oddaje klimat tamtych czasów, kobiety, które muszą walczyć o swoją godność i niezależność. Język jakim się posługuje został dostosowany do tamtych czasów. Narracja toczy się z perspektywy Clary, poczułam do niej ogromną sympatię.

Liczne nawiązania do sytuacji politycznej i społecznej, do Fryderyka Chopina, Polski pod zaborami. Sale balowe, sceny teatralne, salony elit, piękne suknie, koronki, binokle, dyliżanse… Sława i blask. Miłość, która daje siłę i muzyka, która niesie ukojenie.

Bardzo ciekawe są zapiski z pamiętnika, liczne fragmenty listów Clary i Roberta.

Klim...

,,Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości" to powieść biograficzna o jednej z najwybitniejszych pianistek, którą była Clara Wieck, później Schuman. To niezwykle poruszająca historia, kobiety, która próbowała wyrwać się spod opieki apodyktycznego ojca – Friedricha Wiecka będącego jednocześnie jej nauczycielem i menadżerem. Ten zresztą traktował ją jak maszynkę do zarabiania pieniędzy wiecznie ją strofując czy pouczając. Clara miała skupiać się jedynie na graniu nie mając chwili dla przyjaciół czy siebie. Cały plan na karierę komplikuje się gdy szesnastoletnia Clara zakochuje się z wzajemnością w Robercie Schumannie. Ojciec jest zdecydowanie przeciwny temu związkowi uważając, iż Robert jest kiepskim materiałem na męża.

Ta niezwykle interesująca i angażująca czytelnika powieść wciąga od pierwszych stron. Na kartach książki nie brakuje całej palety emocji od złości po zachwyt. Przykro mi zresztą było, gdy czytałam o relacji ojciec-córka. Friedrich niestety jako ojciec się nie spisał, a jego zakazy nie doprowadziły do niczego dobrego.

Obserwowanie z jaką determinacją Clara ugruntowała swoją pozycję w niezwykle zdominowanym przez mężczyzn świecie idealnie pokazuje ducha tamtych czasów. Powieść rzuca również nowe światło na jej męża ale i wyjątkowo nieudane małżeństwo. Wychodząc za Roberta Clara tak naprawdę nie poprawiła swojego losy. W większości ma jej barki spadło wychowanie licznego potomstwa ale i ciężar utrzymania rodziny. Pomiędzy tym stara się walc...

Tak trudno ubrać mi w słowa wszystkie moje myśli, które od kliku dni krążą wokół historii Clary Schumann. To książka, która totalnie mną zawładnęła. Już po pierwszych słowach wkroczyłam do świata muzyki poważnej tak bliskiemu mojemu serce i nie chciałam z niego wychodzić.

Zapytacie kim była Clara Schumann? Znakomita pianistka i kompozytorka, kobieta silna i walcząca o siebie i swoje pasje, o każdy dźwięk, który wychodził spod jej palców. Kobieta, która dzięki swojemu talentowi została zauważona w artystycznym świecie zdominowanym przez mężczyzn. Zauważona, choć później w pewnym stopniu „zapomniana” w historii muzyki („odkryto” ją ponownie, jako kompozytorkę w latach 70-tych XX wieku, powstały wtedy nagrania kameralne i solowe jej utworów ), a o takich ludziach warto mówić i się nimi inspirować.

Clara od dziecka stawiała sobie cele, jednym z nich był ślub z Robertem Schumannem. Już jako nastolatka wiedziała, że jest jej przeznaczony. Walczyła o tę miłość przez wiele lat, co najgorsze jej największych „rywalem”, w dążeniu do spełnienia jednego z marzeń, był ojciec, który nie chciał zgodzić się na to małżeństwo. Friedrich Wieck nie był ojcem troskliwym, ciepłym i czułym, zależało mu na karierze córki, na tym aby świat poznał Clarę, jako znakomitą pianistkę. Pomyślicie… przecież walczył, aby jej talent został zauważony, ale forma, którą prezentował sobą była okrutna, można by rzec, że dziewczyna od zawsze i na zawsze tkwiła w „złotej klatce”.
Uwolniwszy...

Beate Rygiert
Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości.
@wydawnictwo_marginesy

Dziękuję za egzemplarz.

Opis wydawcy 👇
Porywająca opowieść o jednej z największych wirtuozek wszech czasów.

Lipsk, 1835 rok: szesnastoletnia pianistka Clara gra przed pełną salą. Od pięciu miesięcy jest na tournée. Towarzyszy jej ojciec. To, co wydaje się harmonijną współpracą, w rzeczywistości jest dla dziewczyny piekłem. Apodyktyczny Friedrich Wieck traktuje życie i karierę córki jak dochodowy projekt. Sytuacja się komplikuje, kiedy wychodzi na jaw, że Clara jest zakochana w dawnym uczniu ojca, Robercie Schumannie – nowatorskim kompozytorze, którego pan Wieck ceni jako artystę, ale zupełnie nie szanuje jako człowieka. Kiedy więc okazuje się, że ktoś taki miałby zaprzepaścić jego wieloletnie starania, zabrania młodym się spotykać. Ale Clara postanawia walczyć o tę miłość i prawo do kształtowania własnego życia. Z biegiem czasu jednak nie jest już pewna, czy przyszłość z Schumannem to spełnienie jej marzeń, czy jedynie przejście z zależności od jednego mężczyzny w zależność od drugiego. Czy wielki talent i jeszcze większa miłość do muzyki pozwolą Clarze odrzucić konwenanse epoki i mimo licznych głosów sprzeciwu występować na najważniejszych europejskich scenach?

Przeczytałam z zapartym tchem. Niesamowicie ciekawa historia. Nie sposób się od niej oderwać nawet na chwil...

"Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości" autorstwa Beate Rygiert, to prawdziwe dzieło sztuki. Jestem pod ogromnym wrażeniem, że tak trudna lektura, czyta się sama.

Historia, choć nie jest prosta, jest piękna.

Nigdy nie zrozumiem dlaczego rodzice spełniają swoje marzenia kosztem dzieci. Swoje ambicje i cele przelewają na innych. Całe szczęście żyjemy w zupełnie innych czasach, w których świadomość ludzi jest coraz większa...

Clara Schumann nie miała tyle szczęścia. Żyła w czasach, gdy ciężko było sprzeciwić się woli ojca. Miała zaledwie szesnaście lat, gdy kariera stanęła przed nią otworem. Wybitna pianistka, pnie się po szczeblach kariery zdobywając coraz to większe osiągnięcia. Szkoda tylko, że robi to, bo tak każe jej ojciec. Traktuje talent córki jak dochodowy interes... Tylko, że Clara nie ma ochoty być usłuszną córką. Chciałaby związać się z Robertem Schumannem, jednak gdy ojciec dowiaduje się, że tą dwójkę do siebie ciągnie, zabrania im się spotykać...
Clara zaczyna walczyć o tę miłość...

Na szali zostaje postawiona kariera i miłość...

Muszę przyznać, że czytając tę książkę, czułam muzykę wydobywająca się z wielu stron lektury... 🎹🎹🎹


Niesamowita historia o światowej sławy pianistce epoki romantyzmu.
Cieszę się, że powstają takie dzieła, które pozwalają pielęgnować pamięć o tak wyjątkowych postaciach...
Podziwiam Clare, która koniec końców okazała się niezwykle silną i zawzięta postacią.
...

Powieść biograficzna "Clara Schumann i muzyka miłości" Beate Rygiert to przede wszystkim historia kobiety tkwiącej mocno w gorsecie wymogów i konwenansów. Młodość i pierwsze lata kariery naznaczone dyktatorskim tonem ojca - Friedricha Wiecka, którego despotyzm wyrasta z przekonania, że życie i kariera córki to coś w rodzaju dochodowego projektu, który mu się jak najbardziej należy. Tym bardziej, iż to on właśnie udzielał jej lekcji gry na fortepianie i dzięki jego metodom nauczania dziewczyna uzyskała wyśmienite wykształcenie muzyczne.

Zakochując się w dawnym uczniu Wiecka- Robercie Schumannie - Clara przeciwstawia się apodyktycznemu ojcu,

postanawiając walczyć o tę miłość i prawo do kształtowania własnego życia.

"Sama nie wiem, jak wygląda moje wnętrze - szaleje we mnie straszliwy niepokój". Powie, gdy po latach walki uzyska zgodę na zawarcie małżeństwa.

Życie z Robertem szybko pozbawia ją iluzji i daje powody do konfliktów. Ponieważ gra fortepianowa Clary przeszkadza mężowi podczas komponowania, ograniczona zostaje jej działalność artystyczna. Dopiero w 1853 r., w ich ostatnim wspólnym mieszkaniu w Düsseldorfie, dziewczyna ma własny pokój muzyczny, w którym może regularnie ćwiczyć i komponować.

Czy życie z Schumannem było rzeczywiście spełnieniem marzeń Clary, czy jedynie przejściem z zależności od jednego mężczyzny w zależność od drugiego? Ona sama wierzy...

Są osoby, którym dość łatwo przychodzi odniesienie sukcesu. Mają dobre oparcie w rodzinie, odpowiedniej wielkości kieszeń, bądź zwyczajnie zwykłe szczęście. Czasem bowiem sam talent nie wystarczy by odnieść jakikolwiek sukces. Samozaparcie jest tutaj dobrym nauczycielem. Czy jednak by wejść na salony wystarczy mieć ładną twarz i szesnaście lat?
Tutaj bohaterka przeżywa prawdziwe piekło. Nie ma czegoś takiego, co może robić. Ona musi grać, gdyż jej tatuś właśnie tylko i wyłącznie liczy na ogromne przychody. Musi się zawsze do niego dostosować, wyrzekać rzeczy dla niej ważnych, by tylko srogi dawca jej życia był zadowolony. Wierzy bowiem, że jego córka jest geniuszem, a jeśli nawet czegoś jej brakuje, to on już się stara na tyle, by tego geniusza z jej zrobić. Bidulka będąc skromną osobą nie umie mu się przeciwstawić. Jednak historia nie będzie taka o jaką ją posądzacie. Przyjdzie bowiem taki moment, kiedy córka się zakocha w człowieku, którego jej ojciec nie darzy szacunkiem. W sumie on szanuje chyba tylko samego siebie, dlatego nie pozwala na spotkania. Dziewczyna stanie tu przed wyborem między uczuciem, które może być wieczne, a spełnieniem marzenia o byciu cenioną pianistką. Jak sądzicie, czy można tu dobrze wybrać?
Oj nie zazdroszczę ludziom tych dawniejszych czasów. Kiedyś mieć szesnaście lat to było pierwszym krokiem do ołtarza. Rodzice decydowali o tym co ich dzieci mogą robić, a nie co chcą. Wybór bohaterki jest naprawdę trudny, gdyż grając ona czuje się s...

Ciężki jest los kobiety utalentowanej, zmuszonej do polegania wyłącznie na mężczyznach. Clara Wieck, młodziutka pianistka, której umiejętności potrafiły zachwycić nawet najwybredniejszego słuchacza. Uczona i kierowana przez ojca widzącego w niej przede wszystkim pracownika, przynoszącego mu duże pieniądze. Zakochana w Robercie Schumannie, nieakceptowanym w oczach apodyktycznego rodziciela. Oto historia Clary, żyjącej pasją, niesamowicie zdolnej, a równocześnie tęskniącej za szczęściem, jakie daje jej muzyka, gra na fortepianie.

Powieść Beate Rygier została napisana z wielkim rozmachem — czego tam nie ma? Spotykamy elity ówczesnych czasów, samego Chopina, razem z bohaterami podróżujemy po miejscach wykwintnych, mamiących blaskiem, tak często fałszywym. Autorka znakomicie nakreśliła portret relacji panujących między Clarą, jej ojcem oraz ukochanym, relacji pełnych wątpliwości.

Lata mijają, a pewne problemy nadal są aktualne, jak chęć wyrwania spod jarzma toksycznych ludzi, walka nie tylko o miłość, ale też o uczucie swojego jestestwa, gdy każdemu wokół się wydaje, że dokona wyboru rozsądniejszego niż my.

Książkę stworzono w naprawdę piękny sposób, romantyczny, zachęcający do własnych poszukiwań, do jeszcze lepszego poznawania panny Wieck, później Schumann. Nie musicie lubić muzyki klasycznej, aby móc cieszyć się lekturą, aczkolwiek, rekomenduję puszczenie sobie w tle cichutko właśnie kompozycji Roberta Schumanna, dla atmosfery. Już wyżej wspomnia...