Pieśń węży

Nie udało mi się uniknąć spoilerów - kto nie chce wiedzieć za dużo, niech lepiej nie czyta.

Przeciętna, w założeniach rozrywkowa książka fantasy jakich wiele. Wyróżnia się za to z pewnością paskudną grafiką okładkową. Okładka okazała się słaba również pod względem jakości wykonania, gdyż folia ją pokrywająca odkleiła się na brzegach już podczas pierwszej lektury tej książki.

Tekst okładkowy sugeruje, że książka opisuje heroiczno-tragiczne losy trzech kobiet (i/lub ich wielbiciela), co jest całkowitą nieprawdą, gdyż dwie z nich giną na samym wstępie (w tym jedna nie całkiem) i równocześnie dwie z nich są tą samą osobą (ale też nie całkiem). Tak czy inaczej, po zbilansowaniu zgonów, niekompletnych zgonów i niecałkowitych reinkarnacji, książka koncentruje się na losach jednej (niewykluczone, że na wpół martwej) niewiasty obdarzonej ponadprzeciętnymi zdolnościami magicznymi i udającej, że wie do czego dąży. Kobieca bohaterka nie oznacza oczywiście, że książka jest mocno sfeminizowanym bździełem fantasy, chociaż autorka przemyciła (może podprogowo) do fabuły pewne elementy sugerujące naturalną wyższość płci pięknej. A przynajmniej tak można przypuszczać, sądząc z tego, że silnej głównej bohaterce towarzyszy grono mało sympatycznych i en masse dupowatych facetów, spełniających pożyteczne fabularnie role morderców, kochanków, zdrajców, alkoholików i szpiegów, ginących systematycznie w kolejnych rozdziałach. Jest co prawda jeszcze jeden bóg-mężczyzna (chyba, bo ink...