Opinia na temat książki Poczucie kresu

Historia opowiedziana u kresu życia z lekkim filozoficznym zacięciem. Refleksyjnie snujące się wspomnienia człowieka o tym co było, kładąc nacisk bardziej na okres szkolny i wydarzeń wokół jednego z kolegów. Kanwą w ogóle będzie osoba szkolnego znajomego, inteligentnego Adriana, który pewnie nawet nie wiedząc o tym, wywierał duży wpływ na innych.
Zasadniczy podział treści na 2 części. Pierwszą można scharakteryzować jednym zdaniem: skrócony opis życia niespiesznie przekazywany przez narratora (monolog). Narracja pierwszoosobowa nadaje tonu wszechwiedzącego prowadzącego, ale tutaj ustawiona z perspektywy czasu, minionych dekad, pasuje idealnie, jednocześnie ujawniając niedoskonałość naszej pamięci, jak i stronniczość przedstawionych zdarzeń. W drugiej części mając przedstawione obecne bohaterowi czasy, w tu i teraz rozgrywa się seans powrotów do tego co było i analizowania, ale już z innego punktu widzenia, bo gdy jest się człowiekiem w podeszłym wieku odmiennie odczytuje się przeszłość.
"(...)kiedy jesteśmy młodzi, wymyślamy dla siebie różne przyszłości; kiedy jesteśmy starzy, wymyślamy dla innych różne przeszłości." s.97

Sednem jest tu pamięć i jej postrzeganie z perspektywy różnicy czasu.Jest tez pamiętnik młodego człowieka i odpowiedzialność starca. Będzie tez czytelnik, który jeśli się zagłębi w historię otrzyma odpowiedz.

Wydaje mi się, że to co jest w niej wyjątkowe to możliwość swojej interpretacji, odczytania tekstu na różnych płaszczyznach i każde podejście będzie dobre, odkryje przed nami przynajmniej część zawartego przekazu. To jest właśnie to co odróżnia literaturę popularną od pięknej. Znajdziemy tu sporo interesujących refleksji, trafnej obserwacji, ale nie mam poczucia doskonałości owej pozycji, z pewnością dlatego, iż nie wywarła na mnie, aż takiego wpływu. O nieuchronności czasu już naczytałam się u Prousta. Za to chętnie przeczytam kolejną książę Barnesa.