Podziały nocy

Zastanawialiście się kiedyś nad pojęciem normalności?
Co sprawia, że uważamy siebie za normalnych?
Pewnie każdy ma własną definicję, która wpasuje się w otaczające społeczeństwo. W końcu to co dla mnie jest normalne, dla innych już nie koniecznie.

Aurelię poznajemy podczas któregoś z kolei pobytu w szpitalu psychiatrycznym. To dla niej odskocznia od codzienności, można nawet powiedzieć, że małe wakacje. W końcu uważa, że jako jedyna z pacjentów jest zdrowa.
Pewnej nocy na oddziale dochodzi do brutalnego morderstwa. Ofiarą jest starsza salowa. Wśród podejrzanych znajdują się personel i pacjenci. Kto dokonał zbrodni?

Autorka zaserwowała nam portret niezwykle wyrazistej postaci, ktorej towarzyszymy jej w różnych etapach życia.
Aurelia już jako dziecko doskonale umiała manipulować ludźmi. Potem już tylko doskonaliła tą umiejętność.
"Wystarczy zażądać i nie odpuszczać. I nigdy, przenigdy nie przejmować się co o tym sądzą."
Jestem pewna, że u każdego czytelnika wzbudzi wiele emocji. Nie sposób odmówić celności uwag, a precyzyjne riposty nie raz wywoływały mój uśmiech. Były również momenty w których zachowanie bohaterki potrafiło irytować, szczególnie gdy do głowy dochodziły narcystyczne cechy osobowości.
Wątku kryminalnego jest mało, jest bardziej tłem wydarzeń.

Polecam.
Warto zanurzyć się w świat widziany oczami Aurelii.

Obcowanie z pewnymi ludźmi przysparza czasem nam kłopotów. Czujemy, że coś jest nie tak, że kontakt nie jest autentyczny, czujemy się oszukani. Każdy człowiek ma wiele twarzy, jest inny w relacji z różnymi osobami, przywdziewa maski w różnych celach. Skrywany wewnątrz lęk nie pozwala pokazać się prawdziwym. Jedno jest pewne, niezależnie jaką maskę założymy, fałszujemy obraz rzeczywistości tego kim naprawdę jesteśmy. I choć życie w społeczeństwie zmusza do odgrywania pewnych ról, powoduje to, że gubimy prawdziwych siebie i nie wiemy już kim jesteśmy. Niedostosowanie do sytuacji uczuć oraz zachowań. Wycofanie z życia i nieufność wobec innych. Pusta i udawana egzystencja.

Aurelia od najmłodszych lat ma problemy egzystencjalne. Próbuje odnaleźć się w świecie, który jest dla niej surowy. Tworzy swoją wyidealizowaną rzeczywistość. Żyje w kokonie złudzeń, by oszukać otoczenie, obronić się, nie dać się skrzywdzić, skrywając ukryty wewnątrz lęk przed odrzuceniem. Zimna i niewzruszona. Ciągłe pobyty w szpitalu psychiatrycznym nie przynoszą poprawy, A otoczona obojętnością ujawnia fascynację zbrodnią.

Niezwykle kameralna i klimatyczna powieść, gdzie wątki kryminalne przeplatają się z obyczajowymi, by dotrzeć do ludzkiej psychiki. Poruszone zostały najciemniejsze zakamarki duszy. Niejednoznaczna, ukazująca świat z perspektywy kobiety zaburzonej i zanurzonej w labiryncie swoich myśli oraz otulonej mrokiem samotności. Osoba naznaczona krzywdą i jej codzienność. Unika...

" Nie dbam o swoje zaburzenia. Nawet trochę się nimi bawię, widząc, jaki mają wpływ na ludzi. Zwłaszcza tych tutaj, marnych aktorów plączących się po dziurawej scenie smutnego, wykrzywionego miniświata".

W tej historii poznacie Aurelie. Pacjentkę szpitala psychiatrycznego w którym dochodzi do zabójstwa jednego z pracowników. Podejrzanych jest mnóstwo. Kto zabił? Aurelia? Nowy stażysta?Na jaką chorobę cierpi główna bohaterka?

Dziwna była ta historia,jak i główna bohaterka. Nie miałam pojęcia kiedy mówi coś poważnie, a co jej wytworem jej wyobraźni. Niby kontrolowała sytuację,a za chwilę okazywało się w ogóle co innego.. W szpitalu poznała mężczyznę z którym się związała...Ich związek cóż.. był też dziwaczny, pusty i bezsensu, jak ona sama.

Znajdziecie w książce duży wątek obyczajowy, trochę wątku z policją i mnóstwo akcji.

Dialogi były momentami trochę oklepane i bez emocji, jak wymiana kilku zdań na czacie. Być może to zabieg zaplanowany, bo Aurelia była taka sama...bez uczuć. Pokręcona, strasznie dziwna, a jej przemyślenia wychodziły poza skalę fabuły. Fabuła przeważnie przedstawiona jest z jej punktu widzenia, dziwnego, pokręconego i czasami dla mnie całkiem oddalonego od tego co działo się w książce.

"W wieku dziesięciu lat odkryłam, jak łatwo uzyskać od ludzi to, czego się chce. Wystarczy zażądać i nie odpuszczać. I nigdy, przenigdy nie przejmować się, co na ten temat sądzą".

Od początku byłam pewna tego kto ...

" Niestety mam taką konstrukcję psychiczną, że głupszymi automatycznie gardzę, nic na to nie poradzę".

Jak ważne jest dla was utożsamianie się z bohaterem?
W "Podziałach nocy" ciężko poczuć to co Aurelia, ponieważ ona w zasadzie nie odczuwa niczego.
Kobieta leczy się psychiatrycznie i nikt nie potrafi jej pomóc. Pewnego dnia dochodzi do morderstwa jednej z salowych i jest to dopiero początek dramatów, jakie będą ciągnąć się za główną bohaterką.

Przyznam, że ciężko mi oceniać książkę Elizy Korpalskiej. Na pewno wyłamuje się schematom, jest specyficznie skonstruowana - czytamy kolejno urywki z życia, głównie Aurelii, ale czasem i pracowników szpitala. Ciężko było mi wgryźć się w historię, kiedy nie potrafłam zrozumieć zachowań kobiety, której najlepszą rozrywką i sensem życia jest manipulowanie uczuciami innych osób. Aurelia zrobi wszystko żeby być w centrum uwagi, uważa się za najmądrzejszą i najpiękniejszą.

Książka jest pełna trafnych przemyśleń za co bardzo ją doceniam. Może lepiej nie mieć talentu niż do marnować? Nie podejmować się niczego, bo pewnie i tak się nie uda? Może lepiej zamiast tego zwinąć się w kłębek i patrzeć w przestrzeń?

Mimo wszystko moja przeprawa przez "Podziały Nocy" była długa. Nie jest to książka na odprężenie, trzeba być przy niej skupionym i na pewno pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi. Być może nie trafiłam na nią w dobrym momencie.

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwo.sze...

Szpital psychiatryczny budzi strach, przerażenie.
Pacjenci... Czy wszyscy są tam z jakiegoś powodu? Czy może ktoś pomógł im się tam znaleźć?
Poznajemy Aurelię, która jest tajemniczą kobietą z bagażem doświadczeń, postrzegającą świat w dosyć specyficzny sposób.
Do tego jest pacjentką szpitala psychiatrycznego w których dochodzi do okrutnego morderstwa.
Ma problemy ze sobą i nie potrafi odnaleźć się w sytuacjach z jakimi przychodzi jej się zmierzyć. Tworzy swój mały, bezpieczny świat niedopuszczając nikogo kto mógłby ją skrzywdzić. Wszystko co robi i czego doznaje jest dla niej czymś zwykłym, nie przynosi jej wzruszeń, bólu, radości. Ona tylko jest tu i teraz. Niezwykle inteligentna obserwatorka.
Kto jest mordercą? Do czego dojdzie Aurelia?
Czy cierpi na narcystyczne zaburzenie osobowości czy może ktoś "pomaga" jej w to wierzyć?
To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki.
Czytając książki lubię wczuwać się w bohaterów, siedzieć im w głowach i prowadzić z nimi fabułę.
Tu było troszkę inaczej ponieważ bohaterka jest zamknięta w szpitalu psychiatrycznym i tylko ona wie co ma w głowie.
Czytając miałam wrażenie, że opowiada mi zlepek historii, które spotkały ją w życiu.
Wciągnęła mnie w swój świat.
Było to ciekawe doświadczenie.
Coś innego, ogrom pytań, mało odpowiedzi...