Pogrzeb Figara

Nie czytałam wcześniejszych książek z serii "Amadeusz Wagner", lecz nic w tym dziwnego, bo to przecież moje pierwsze spotkanie z autorką.
Zaintrygował mnie tytuł książki, który od razu skojarzyłam sobie z operą "Wesele Figara", może dlatego, że na tej jednej miałam okazję być wiele lat temu
w Teatrze Wielkim w Warszawie.
"Pogrzeb Figara" to lekki i dość sympatyczny kryminał detektywistyczny, nawiązujący trochę do dedukcji Sherlocka Holmesa i Herkulesa Poirota. Rozrywka na jeden wieczór lub popołudnie/
Myślę jednak, że z taką ilością pochłanianych pokarmów przez dwóch bohaterów, to lekka przesada. Mam nadzieję, że to przestroga autorki przed takimi nawykami, bo uzależnienie od jedzenia jest przecież chorobliwe (podobnie jak niejedzenie). Chociaż Amadeusz, w przeciwieństwie do dyrektora opery, zachowuje się o wiele lepiej. W tej książce jest chyba więcej o jedzeniu niż o samej zbrodni...

Główną rolę w operowej odsłonie Wesela Figara odgrywa Giovanni. Włoski amant, któremu oprzeć nie może się żadna z kobiet. Mimo, że ma żonę i córkę niemal na każdym kroku wykorzystuje swój urok. Artystki lgną do niego jak do ideału mężczyzny chcąc by był tylko ich.
Złe przeczucia ma jednak sam dyrektor opery, który zatrudnia do przedstawienia Amadeusza. To przeciętny flecista, który ma od środka przyjrzeć się temu co dzieje się w operze. I uchronić największą gwiazdę przed niebezpieczeństwem.
Niestety nie udaje mu się. Giovanni zostaje zamordowany, a jakiś czas później dyrektor rzekomo popełnił samobójstwo skacząc z okna.
Choć tragedii nie udało się uniknąć Amadeusz chce rozwikłać zagadkę do końca i wyjawić to co działo się naprawdę.
Dokąd może zaprowadzić ślepe zauroczenie tego na pewno dowiecie się czytając tę historię.
Sama liczyłam jednak na wartki kryminał. Podobał mi się pomysł osadzenia akcji w klimacie operowym. To rzadko się zdarza. Ale całość to taka komedia kryminalna. Chyba nie do końca odpowiada mi ten gatunek. Akcja dość długo się rozkręcała, a bohaterowie nie zdobyli mojej sympatii. Dialogi były dosyć prześmiewcze, co nie pasuje mi do kryminału. Nie do końca też rozumiem fakt przedstawienia głównego bohatera jako osoby ciągle głodnej i pochłaniającej jedzenie w ogromnych ilościach. Ponadto podejrzane o zabójstwo kobiety były kojarzone przez nazwy warzyw, z którymi porównywał je Amadeusz.. Szczerze to, to zupełnie nie jest moje poczucie h...