Name: Pójdę sama
Rating: 6.71 (7 reviews)
ISBN: 9788383190891

Pójdę sama

Chisako Wakatake

6.7 /10

Ocena 6.7 na 10 możliwych
Na podstawie 7 ocen kanapowiczów

Lista autorów

Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie

6.7 /10

Ocena 6.7 na 10 możliwych
Na podstawie 7 ocen kanapowiczów

Opis

Bestseller z Japonii!

Książka wyróżniona Nagrodą im. Akutagawy, najbardziej prestiżową nagrodą literacką dla nowych autorów w Japonii.

Ciepła i spokojna opowieść o odkrywaniu siebie na nowo.

Jako młoda dziewczyna Momoko wyjechała do Tokio, by uciec przed prowincjonalnym życiem i wreszcie zyskać niezależność. W drodze do wolności paradoksalnie wkroczyła jednak na ścieżkę oczekiwań społeczeństwa: pracowała, była miła dla wszystkich, miała ładny dom, została posłuszną żoną i oddaną matką…

Teraz, w wieku 74 lat, gdy mąż nie żyje, a dzieci dawno odeszły, kobieta wraca myślami do przeszłości. Zastanawia się nad własnym życiem, nad straconymi marzeniami, nad samotnością, starzeniem się i śmiercią… Czy nie za bardzo poświęciła samą siebie? Czy warto było przedkładać dobro innych nad własne?

Gdy pewnego dnia odwiedza ją wnuczka, życie Momoko zaczyna się zmieniać. Nareszcie nadszedł czas, aby zadbać o siebie i cieszyć się każdą chwilą.

Data wydania: 2023-10-11

ISBN: 978-83-8319-089-1, 9788383190891

Wydawnictwo: W.A.B.

Kategoria: Literatura obyczajowa

Stron: 144

dodana przez: Vernau

Autor

Chisako Wakatake

Urodzona w 1954 roku w Japonii (Tōno, Iwate)

Recenzje

Głosy w moje głowie

13.11.2023

Każdy etap w życiu wiąże się pewnymi plusami, ale też ograniczeniami. Momoko jest już starsza, odchowała dzieci, pochowała męża i wciąż nie jest do końca pewna, czy ta samotność ją cieszy, czy zasmuca. W jej głowie nieustająco toczą się rozmową, a jakby nie patrzeć, mają o czym mówić. W końcu Momoko ma ponad siedemdziesiąt lat doświadczeń. ... Recenzja książki Pójdę sama

@dominika.nawidelcu × 12

Wizja samotnej starości

6.11.2023

Wyobraźcie sobie czytać o szarej codzienności, co w tym ciekawego? Może lektura nie wydaje się być interesująca, ale okazała się uświadamiająca. Nie był to żaden banał, a sam ton książki balansuje między znanym ciepłem japońskim, a niesamowicie dojrzałym spojrzeniem. Wiecie (lub nie), że książką mojego życia jest "Las z wełny i stali", a ja znala... Recenzja książki Pójdę sama

@sanaecozy × 4

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@maslowskimarcinn

2024-02-10

6 /10

Przeczytane

Momoko to pani w pewnym wieku, która przez połowę książki zastanawia się nad swoim życiem, a przez drugą zmierza na grób męża, zastanawiając się po drodze nad swoim życiem. I można byłoby nad tym poprzestać, tyle że prosi się, by dodać, że panuje tu literacki klimat iście japoński, czyli nieco wycofany, melodyjny i spokojny. Do tego buzujący pod powierzchnią słów chmurami emocji, które bohaterka tłamsi w sobie, dusi, dochodząc do całkiem zaskakujących spostrzeżeń.

Zagubiona staruszka Momoko to tylko takie przebranie, „pancerz, który nosiła tak długo, że przestała go czuć, a pod nim trzymała wściekłe zwierzę”. Kobieta okazuje się być osobą niezależną, która o swą niezależność musi walczyć ze sobą, kulturowym tabu i postrzeganiem kobiety w życiu rodzinnym. Mierzy się (z powodzeniem) nie tylko z własną przeszłością i pochodzeniem, które na zawsze „ustawiły” ją w społecznej hierarchii i przesądziły o jej losie, ale przede wszystkim dochodzi do przekonania, że liczy się ona sama. To ona stoi na pierwszym miejscu.

Mimo, że „Pójdę sama” to wyprawa nostalgiczna i smutna, jej przesłanie jest przewrotne i nie dotyczy wyłącznie babć. Walczcie o swoje, moi drodzy, i bądźcie sobą. Kochajcie jak chcecie i kogo chcecie. Miłość, tak samo jak partner/partnerka, otoczenie i tradycja utkana z tabu, ograniczają, ale nie wolno bać się życia kosztować pełną garścią!

„Dzieci nie powinny być ważniejsze niż ja sama” – mówi Momoko i z ra...

» czytaj dalej

| link |

@zaczytaniania

2023-10-10

7 /10

Momoko ma przeszło 70 lat. Będąc młodą dziewczyną, opuściła rodzinny dom i wyjechała do Tokio, gdzie poznała swojego ukochanego męża, Shuzo. Życie w dużym mieście przyniosło ze sobą poza pewnego rodzaju wolnością, również zaszufladkowanie. Dbałość o konwenanse sprawiła, że Momoko została niewolnicą oczekiwań innych.

Kobieta została sama. Mąż umarł, a dzieci nie utrzymują z nią stałego kontaktu. Poza smutkiem, który pozostał po stracie ukochanego, Momoko czuje też spokój i zaczyna rozumieć, że przez całe życie przedkładała szczęście najbliższych nad swoje. Naprawdę wolna jest dopiero teraz, kiedy została sama.

Ta książka ma niezwykle melancholijny i refleksyjny nastrój. Bohaterka w myślach wraca do korzeni, zaczyna myśleć i mówić dialektem znanym z prowincji, z której pochodzi, czego nie robiła od dawna. Dostrzega to, co przegapiła przez tyle lat, będąc zapatrzoną w innych i skupiając się na ich dobru.

Bohaterka w przejmujący sposób opowiada o ucieczce przed przeszłością, o tym, że nigdy nie lubiła do niej wracać. Dopiero będąc kobietą po siedemdziesiątce, nabrała odwagi, aby rozliczyć się z tym, co w życiu ją spotkało. Dopiero teraz czuje, że żyje, że może być sobą.

“Pójdę sama” to kopalnia cytatów i pięknych myśli. Momoko potrafi w poetycki sposób opisać swoje uczucia i myśli.

Na 140 stronach dostajemy historię, która wzrusza, pobudza najgłębiej skrywane pok...

» czytaj dalej

| link |

@katarzyna.krogi

2023-11-14

Przeczytane

„Pójdę sama” Chisako Wakatake jest sztuką jednego aktora. Poznajemy główną bohaterkę u schyłku życia, kiedy sama spędza czas w swoim mieszkaniu na wspominaniu przeszłości. Choć nie jest w tym samotna, bo towarzyszą jej liczne głosy, które przez lata były głosami żywych ludzi, którzy wywarli na jej życie wpływ. Głosy te razem z nią analizują jej przeszłość i próbują znaleźć sens w wydarzeniach, które ją spotkały. Jednak nie tylko o przeszłości jest to książka, bo mamy również pokazane sprawy bieżące, które zajmują Momoko, jak choćby wizyta u lekarza i dlaczego tak naprawdę do niej dochodzi.

To tyle jeżeli chodzi o fabułę, bo jednak jest to stadium rozmyślań starszej osoby, która podsumowuje swoje życie i próbuje odpowiedzieć na pytanie – kim jest, kim była, a kim mogła być.

To co mi w książce najbardziej przeszkadzało to dialekt. Zdaję sobie sprawę, że był on nieodłącznym elementem głównej bohaterki, jednak u mnie powodował taki odruch zatrzymania i konieczność przeczytania jednego zdania dwu albo trzykrotnie, zanim mogłam pójść dalej. Wybijało mnie to niesamowicie z opowiadanej historii i powodowało niemałą frustrację, że znowu ten dialekt się pojawia. Przez to moje ciągłe zatrzymywanie się i doczytywanie, aby zrozumieć, o czym mówi główna bohaterka umykała mi emocjonalna część narracji. A szkoda, bo mam wrażenie, że gdybym mogła się wciągnąć w lekturę, tak jak na to zasługiwała oceniałabym ja o wiele lepiej.

» czytaj dalej

| link |