Polskie łucznictwo i kusznictwo konne w X-XVIII wieku

Książka jest odpowiedzią na wiele pytań, które od dawna padają w temacie łucznictwa polskiego.
Jej relatywnie małe rozmiary są wynikiem tego, że dotyczy ona wyłącznie kwestii pomijanych w literaturze przedmiotu – zwłaszcza chodzi o wnioski, nasuwające się w wyniku analizy znalezisk i źródeł. Przedstawiono tu historię polskiego łucznictwa konnego, istniejącego po XVIII wiek. Zarówno polskie łucznictwo piesze, konne, jak i samo jeździectwo wyróżniało się na tle sąsiadów wschodnich i zachodnich, ukazując rodzime cechy. W celu przedstawienia rdzennych podstaw konnego łucznictwa, w książce skupiono się na jego średniowiecznej historii.
Łuki używane w Polsce należały nie tylko do północnego łuku refleksyjnego, lecz do jego odmiany typowej dla Polski i krajów bałtyckich. Od początku efektywnie z niego korzystano, używając technik naciągu innych niż na wschodzie i zachodzie, za to takich samych, jak u Bałtów i Węgrów.
Łuk i jego użycie były żywym elementem w kulturze polskiej. Nawet pierwowzór śmierci Podbipięty stanowiła ostatnia walka dwóch polskich konnych łuczników, pozbawionych koni i otoczonych przez Tatarów. Użyli oni w niej tylko łuków.
Brak jednak na ten temat opracowań, które by zebrały bogaty materiał archeologiczny czy źródłowy. Wskutek tego, osoby zainteresowane tematem mają trudności ze znalezieniem odpowiedzi na tak proste pytania, jak to, jakich kołczanów używano w Polsce w średniowieczu...