Wojskowość prusko-jaćwieska w XIII wieku

XIII wiek był okresem, w którym Prusowie, Jaćwingowie i Litwini toczyli zażarte walki z sąsiadami i między sobą. Najeżdżali Polskę, Ruś i Łotwę, często też byli werbowani przez polskich i ruskich władców do bratobójczych wojen. Duża część Prusów i Jaćwingów wspierała Krzyżaków przeciw swoim rodakom i Litwinom, stanowiąc często większą część wojsk zakonnych.

Prusowie i Jaćwingowie wyróżniali się charakterystycznymi dla siebie metodami prowadzenia walk w bitwach i oblężeniach, uzbrojeniem czy zwyczajami wojennymi. Typowe dla nich elementy uzbrojenia, jak hełmy pekilhube czy tarcze typu pawęż, stały się ich rozpoznawalnymi cechami. Pojawiają się one często w ikonografii polskiej czy niemieckiej z XIII i XIV wieku. Również źródła pisane zaznaczają bałtyjskie cechy uzbrojenia.

Znaleziska archeologiczne z ostatnich lat znacząco zwiększyły stan źródeł na temat wojskowości prusko-jaćwieskiej czy litewskiej. Mimo to, jak dotąd nie powstała żadna praca naukowa czy popularnonaukowa, która omówiłaby temat. Dlatego powstała ta książka. Przedstawiono tu nie tylko prusko-jaćwieskie jeździectwo czy uzbrojenie zaczepne i ochronne. Nakreślone zostały także inne elementy, charakterystyczne dla Prusów i Jaćwingów: użycie sań w walkach, metody działań oblężniczych, system zasieków i innych umocnień, a także ideologia pogańska...