Opinia na temat książki Pomiędzy

Dla mnie książka idealna.
A jakie oceniam tak wysoko? Ano takie, w których każda strona sprawia mi wielką przyjemność, zaskakuje i gdzie nic mnie nie uwiera. Dokładnie jak w „Pomiędzy”. Zachwycił mnie klimat, fabuła, postaci, poczucie humoru i pomysłowość autora. Wykreowany świat, ze stawem, który nigdy nie zamarza, ani nie wysycha, z garbatą gruszą, przeklętym lasem, dziewczyną, która jada kamienie, chłopakiem, który przywiózł z Ameryki walizkę dolarów, z panem meliorantem, zakochanym w obrazie hrabim, cygańską madonną, taborem, sanną po soli niczym po śniegu, dosłownie - podobało mi się wszystko. Pięć zazębiających się opowieści: korzeni, ognia, wody, kamieni i mgły.
Odnalazłam w powieści echa Konopielki, Dygotu, Starej Słaboniowej, a nawet mojego ulubionego Czarnego Miasta. Ale to tylko echa, bo "Pomiędzy" to powieśc jednorazowa i unikatowa. Cudowna, magiczna, pomiędzy jawą a snem, światem rzeczywistym a nierealnym.
Żałuję, że nie głosowałam na nią w plebiscycie na najlepszy debiut. Za długo zwlekałam z czytaniem.
Mam ostatnio szczęście do lektur. To już piąta pozycja w tym półroczu, o której chciałabym powiedzieć, że to będzie mój numer jeden w tym roku. A jeszcze sześć miesięcy przede mną.