Potępieni

Palahniuk w świetnej, choć może nie szczytowej, formie. Kto zna autora i lubi, nie powinien poczuć się zawiedziony. Znów dostaje się z grubsza wszystkim, a najbardziej modnym, ekologicznym, sławnym i liberalnym. Nie brakuje charakterystycznej dla autora obsceny i obrzydliwości, a Piekło wg Palahniuka to kwintesencja jego dzikiej, nieokiełznanej i skłonnej do zniesmaczania wyobraźni. Uważam, że podróż przez czeluście piekielne z Madison i jej kompanią to przede wszystkim świetna zabawa, choć nie pozbawiona pewnej dozy filozoficznej głębi. Mamy tu pokazany proces dorastania i dojrzewania martwej Madison, która dopiero w zaświatach podejmuje próbę odnalezienia siebie przez bunt. Nie ma się co dziwić, przecież martwi nie mają nic do stracenia. W gruncie rzeczy tak samo jak żywi, tylko my jeszcze o tym nie wiemy. W końcu wg Palahniuka wszyscy jesteśmy/zostaniemy Potępieni...

Książka mi się podobała, jest zupełnie inaczej napisana niż fight club czy niewidzialne potwory, jest mniej na poważnie, ale ma swój urok. Uważam że jest godna polecenia i czekam na drugą część

Książka kiepska, jednakże mimo wszystko oczekuję drugiej części.