Projekt Rosie

Powieść lekka i zabawna, ale i trochę wzruszająca. Główny bohater Don ujął moje serce. To człowiek chory na Zespół Aspergera, a przy tym genetyk. Dobiega 40stki, jest dziwakiem w swoim środowisku i szuka żony. Wie, że nie może odczuwać emocji jak inni i że nie potrafi poznać niuansów sytuacyjnych. Dlatego czuje lęk przed ludźmi. Ale postanawia szukać żony. Wynika z tego mnóstwo zabawnych sytuacji. Dodatkowym źródłem komizmu jest jego sposób wysławiania się i niecodziennego widzenia rzeczywistości. Z całej tej komedii przebija życzliwość dla bohatera i dla prawdziwych uczuć tego pozornie nieznającego uczuć człowieka.
Polecam, bo to lekka komedia, miły romans i książka pełna dobrych fluidów.

Projekt „Rosie” opowiada historię Dona Tillmana, genetyka z zespołem Aspergera. Don to 39-latek, ma ugruntowaną sytuację ekonomiczną - pracuje na uczelni, ma mieszkanie, nie posiada nałogów, ale nie jest zbyt dobry w kontaktach społecznych, z uwagi na wspominany zespół Aspergera. Tillman ma tylko dwójkę przyjaciół, małżeństwo, które podobno przedstawia model otwartego związku, ma rodzinę, ale nie utrzymuje z nimi bliższych kontaktów.
Jest niezwykle zorganizowany, jest mistrzem efektywnych procesów, nie marnuje czasu - zawsze przychodzi na spotkania punktualnie, nigdy przed czasem - rodzi to możliwość powstania niepotrzebnych interakcji. Jest niesamowicie logiczny, uwielbia kiedy wszystko jest przewidywalne, kiedy ma zaplanowany dzień co do minuty. Od innych oczekuje jasnych komunikatów. Wszystko to powoduje, że nie potrafi nie tylko odnaleźć się wśród innych ludzi, ale nie potrafi znaleźć partnerki. Umawia się na randki, ale kiedy znowu mu nie wychodzi, to wpada na pomysł stworzenia kwestionariusza. Umysłem naukowca opracowuje pytania, które mają mu pomóc odnaleźć idealną kandydatkę na żonę. Pomysłem dzieli się z przyjaciółmi i wprowadzają go w życie.
Tymczasem na jego drodze staje Rosie Jarman, młoda kobieta, dorabiająca jako barmanka, będąca kompletnym przeciwieństwem ideału Dona. Ona również kogoś szuka. Profesor Tillman, jako genetyk, udziela jej pomocy.

Z uwagi na zaburzenie rozwoju w spektrum Autyzmu, jakim jest Zespół Aspergera, główny bohater pop...

Czytałam z przyjemnością.
Zabawna i niegłupia książka, która z humorem przybliża czytelnikowi cienie życia osób z Zespołem Aspergera.
Sympatyczni bohaterowie, dość wartka akcja i tylko jedna literówka :)
Już uśmiecham się na myśl o kolejnej części.

Don Tillman postanawia znaleźć sobie partnerkę. W tym celu opracował 16-stronicowy kwestionariusz. Problem w tym, że każda spotkana kandydatka nie spełnia jego oczekiwań. A na pewno nie jest to nowo poznana Rosie. Jednak im więcej z nią przebywa, tym bardziej poznaje powody niepowodzenia swoich podbojów miłosnych.

Po pierwszą część z trylogii o Donie Tillmanie sięgnełam właśnie z faktu, że główny bohater to osoba z zespołem Aspergera. Niewątpliwie ten element jest dość niespotykany na tle większości gatunków literatury z fikcyjną historią. I to właśnie z perspektywy Dona została przedstawiona cała powieść, mężczyzny sprowadzającego wszystko do prostego i logicznego życia, gdzie wszystko da się rozwiązać teoretyczną wiedzą. Kiedy więc bohater próbuje dostosować się do zwyczajnych ludzi, jego wiedza nijak się nie sprawdza. Powoduje to wiele mniej lub bardziej zabawnych momentów (dla mnie niestety mniej). Cieszę się, że autor wprowadził kilka “zakrętów” w idealnym planie Dona. Historia dalej była schematyczna, ale moje zainteresowanie nią było większe.

Mam trochę problem z postaciami drugoplanowymi oraz z samą Rosie. Gdyby nie ich specyficzne upodobania, to nie mogłabym ich odróżnić, bo są strasznie nijacy. Dziewczyna miała chyba być trochę buntowniczką, ale coś nie wyszło. Natomiast co do przyjaciół Dona, to ich postacie były w swoich działaniach trochę wyolbrzymione i ostatecznie nudni. Nikt z tych osób mnie nie den...

Czytałam ją jako booktour w ciemno, co oznacza że nie znałam tytułu, autora, ani gatunku ksiązki. Tym bardziej ta pozycja mnie zauroczyła, swoją innością i wyjątkowością. Jest prosta, zabawna a przy tym porusza tak wiele ważnych tematów. Zdecydowanie polecam!

Don Tillman jest dziwny. Przynajmniej tak postrzega go spoleczeństwo. I ta książka jest dziwna. Ale cudownie dziwna!

Pierwszy raz czytałam taką powieść. Oryginalną, zabawną, lekką i uroczą. Można powiedzieć, że jest to idealna komedia romantyczna, którą czyta się z pełnym zaangażowaniem. Don jest specyficzną osobą, szalenie inteligentną, ale nie radzi sobie w relacjach społecznych. Jest bezpośredni, dokładny w swoich wypowiedziach i uporządkowany. Jego życie jest całkiem udane, jednak pod wpływem przyjaciół postanawia "zdobyć" żonę. Jak można się domyślić, nie będzie to łatwe i zostanie okupione nieprzewidywalnymi sytuacjami. A że historię poznajemy z jego perspektywy, mamy okazję inaczej spojrzeć na świat. I to jest świetne doświadczenie, chociaż początkowo może być nam trudno wejść w fabułę. A potem to już kartka kartkę pogania. Chociaż jest to ksiązka typowo rozrywkowa, bo perypetie Dona wywołują uśmiech na twarzy, to niesie również przekaz, bo osoby takie jak główny bohater żyją obok nas i łatka "dziwaka" to najłagodniejsze co może ich spotkać.

Jeśli nudzą was już stereotypowe komedie, gdzie wszystko można przwidzieć to ta powieść będzie idealna. Nieszablonowa, tolerancyjna, inteligentna (przygotujcie się na trudne słowa) i w dodatku humorystyczna. Ja już uwielbiam Dona.

Wyobraźcie sobie sobotnie ciepłe, leniwe popołudnie, ze szklanką lemoniady w ręku, gdzie do pełni szczęścia brakuje wam tylko książki. Więc oto jest, ona, lekka, zabawna i inteligentna, zwą ja „Projekt Rosie”. Nie jest to kolejna przesłodzona historia romantyczna, wręcz przeciwnie, to wyborna i czarująca opowieść, gdzie poszukiwanie miłości to dobrze przemyślane i zaplanowane działanie. Od pierwszych stron samolubnie przepadłam w tej powieści i mimo, tego, że całość była ciut przewidywalna, a jeden z bohaterów budził moją irytację (tak Gene, o Tobie mowa), to bawiłam się wspaniale. Ta książka, to prawdziwe odświeżenie i zastrzyk dobrego humoru, nie przeintelektualizowana, ciepła i przyjemna lektura, to taki „comfort read’ na wszelkie smutki. I gdzieś tam, między zabawnymi dialogami i celnymi uwagami głównego bohatera, czai się historia o byciu innym, o zrozumieniu i zaakceptowaniu siebie i otaczającego świata, a także o tym, że to czego chcesz, nie zawsze jest tym, czego potrzebujesz. Z przyjemnością zasiądę do drugiego tomu, oby okazał się równie dobry, jak ten pierwszy.

Czytane w oryginale.
Wynudziła mnie strasznie, zero humoru, irytujący bohater (tak, wiem że to zespół Aspergera, ale nawet z tą wiedzą nie da się go znieść).
Nie skończyłam.

Urocza, inteligentna komedia romantyczna, z trochę irytującym, ale sympatycznym głównym bohaterem.