Przeklęty królik

W posłowiu Bora Chung napisała, że świat „jest dla nas na ogół bru­tal­ny i obcy, cho­ciaż cza­sa­mi zda­rza mu się też być fa­scy­nu­ją­cym lub pięk­nym“ oraz że świat „od za­ra­nia dzie­jów był sa­mot­nym miej­scem“. Nikt lepiej od samej autorki nie streścić dziesięciu opowieści, w których chciała „prze­ka­zać, że nawet jeśli zwy­cię­ży spra­wie­dli­wość, nawet jeśli opraw­cy zo­sta­ną uka­ra­ni, je­że­li uda się do­ko­nać ze­msty [...] świat i tak nadal bę­dzie sa­mot­nym miej­scem, dalej bę­dzie­my na nim ab­so­lut­nie sami i nic nigdy tego nie zmie­ni“. Myśli te dały początek historiom nieco groteskowym i surrealistycznym, z półki horroru, sifi czy obyczajowej. W centrum ich zawsze pojawia się samotność czy porządek jaki rządzi społeczeństwami, ale obrazy pełne są niestandardowych pomysłów, jakie nie mogły narodzić się w każdej głowie. Przygoda z prozą Bory Chung to przygoda nieobliczalna, nieoczywista. Jej myśli zostały ubrane w formy nietypowe, których czasami nie warto czytać dosłownie. Jest to literatura wśród sobie podobnych najwyższych lotów. Inteligentna, wymykająca się normom. Czuć, że autorka żyje w duchu wielu kultur i sięga do wielu inspiracji, a wszystko to przyozdabia zgrabnym stylem. Dzięki temu „Przeklęty królik“ stanowi podróż po brudach ludzkich serc, przygodę nie dla każdego (sądząc po opiniach), ale dla czytelników takich jak ja wyprawa ta okaże się być niezwykle ważna i inspirujące. Więcej Bory Chang na naszym rynku, więcej!

❗TW: śmierć, przemoc, ranienie dzieci, krew

To było dziwne. I oryginalne.

Nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało, ale nie mogę też powiedzieć, że tak. Na początek mała statystyka: na 10 opowiadań 3 faktycznie mi się podobały (były to 2,3,6), a jednego nie przeczytałam (9), bo już na początku poczułam, że baśniowy styl mi się nie spodoba.

Choć opowiadania nie były wybitne - w sumie większość mnie nudziła lub po prostu mi się nie podobała - to miały w sobie coś "hipnotyzującego", dosłownie nie mogłam porzucić tej książki, bo chciałam poznać kolejną historię i kolejną, a potem następną... I myślę, że za to odpowiadać mogła wyżej wspomniana dziwność, która mieszała się z obrzydzeniem i niezrozumieniem (niektóre historie były naprawdę szokujące). Jest to zbiór niepowtarzalny i zdecydowanie dla tych o specyficznym guście czytelniczym. Dla mnie było to ciekawe przeżycie, choć książka na długo w mojej pamięci nie pozostanie.