Przeklinam cię, ciało

Prawdę mówiąc spodziewałam się czegoś więcej po tej książce, szczególnie biorąc pod uwagę to, jakiej tematyki dotyczy. Anoreksja, narkotyki, bulimia... Nigdy nie lubiłam takich książek, gdyż nie sięgają mojego gustu. Ta była średnia, nie zachwyciła. Co prawda niektóre przemyślenia tej dziewczyny były naprawdę ciekawe, ale całość nieciekawa. Po niektórych wypowiedziach spodziewałam się czegoś naprawdę ekstra, a bardzo się zawiodłam. Jak już wspomniałam, nie jest to to, czego bym się po tej książce spodziewała. Słabo.

Choć historia ciekawa (o, to na pewno!), to wielkim minusem jest nieład w niej panujący i opisanie wszelkich wydarzeń tak, jakby ani anoreksja, ani problem z narkotykami nie były niczym poważnym. Owszem, bohaterka choruje, ale proces leczenia wydaje się być tłem, co trochę gryzie się, zwłaszcza z ostatnim rozdziałem. Mimo to - warto.

Anoreksja w 90% przypadków wynika z "wątków rodzinnych" i na tym się opiera, więc nie rozumiem sformuowania "słabo rozwinięty wątek anoreksji". W sensie fizycznym? Nie ma opisów głodzenia, stania przed lustrem, rzygania, gotowania dla całej rodziny tylko nie siebie? Sorry, dygresja, książki nie czytałam.

Niezła. Ale to jedyne słowo, które ją określa. Nie jest to super wciągająca powieść, ale historia porusza, zresztą, co tu dużo mówić, straszna historia. I pomyśleć, że coraz więcej dziewczyn ma takie problemy..

Bardzo poruszył mnie list bohaterki do ojca... `Odkąd zabrałeś słowo `kocham` nic już nie jest ważne..` Wspaniała historia, szkoda tylko, że musiała wydarzyć się naprawdę : (

Spodziewałam się czegoś innego. Wydawała mi się chaotyczna. Mam mieszane uczucia po tej lekturze. Ni rewelacyjna, ni zła. Ot tak, dobra.

Średnia, mogło być lepiej, słabo rozwinięty wątek Anoreksji, chociaż wątek rodzinny dobrze , 4/5.

Czytałam z zapartym tchem. Poruszająca historia.

Jedna z lepszych książek o takiej tematyce.