Pustostan

Stylistyka rwanych opisów zdarzeń. Momentami tak porwanych, że traciłam wątek, ale na dobrą sprawę historia każdej z bohaterek tworzy jednolity i zasadniczy trzon wydarzeń przedstawiając jałowe życie kobiety w naszym społeczeństwie.

Może nie do końca ujmuje mnie sposób zaprezentowanych przemyśleń, ale są to przemyślenia dobitnie pokazujące rzeczywisty stan kondycji kobiet. W każdej z ról w jakiej występują przychodzi im zmagać się z zastanym porządkiem przechodzącym z pokolenia na pokolenie. I mimo zmiany świadomości, kolejnych 20-30 lat, wciąż czują, że nie do końca mogą się z tego wyzwolić. Jakieś pozostałości z okresu wychowania, wyniesione wzorce z domu blokują ich przemianę, której tak pragną, tkwiąc na granicy rozdarcia.

Mam pretensję do zastosowanego języka, który przy dłuższym czytaniu mnie irytował i stąd zasadniczo krótka treść musiała zostać podzielona na trzy razy, inaczej przyszłoby mi ją zamknąć i odłożyć do nigdy. Nie wiem czy "niedbały" będzie tu precyzyjnie oddawał to, co tam znalazłam, ale przywodzi na myśl również powierzchownie ujęte problemy przedstawione w treści. Owszem, bywa momentami wulgarnie, ale przede wszystkim narracja jest przyspieszona, niedokładnie wikłająca się w rozbudowanie treści, a leci na łeb na szyję przeplatając zdarzenia z lat 80-tych i 90-tych XX wieku z tym, co dzieje się obecnie. A co za tym idzie, nie ma pełnego rysu bohaterek, które zlewają się ze sobą. Wydaje mi się, że Autorce nie chodziło o konkretne wyod...