Roman(s)

Życie w stolicy rządzi się swoimi prawami. Bezwzględny wyścig szczurów, brak angażowania uczuć, tempo funkcjonowania, które nie pozwala na większe zastanowienie się nad swoim losem. I tak lata mijają niepostrzeżenie i nim się człowiek obejrzy, oprócz doczesnych dóbr, które go otaczają, nie ma wokół nic tak naprawdę wartościowego. Lecz nie każdy nadaje się do funkcjonowania gdzieś indziej i żadne piękne okoliczności przyrody i beztroskie porywy serca nie są w stanie tego zmienić.

Roman to mężczyzna doświadczony, czterdziestoletni, z pewnym bagażem doświadczeń w różnych kwestiach. Do życia podchodzi nieco cynicznie, z dużym dystansem, przekładając to także na związki. A w tych niespecjalnie miał szczęście, lecz osiągnął już taki etap, że nie szuka niczego na siłę ale też znudzony jest czymkolwiek, co trąci bezsensem. Ma dobrego kumpla- Jo, który jest dobrym towarzyszem rozrywek. W pracy osiągnął już wiele, choć przed nim jawią się kolejne zawodowe szanse, a kariera finansisty, jak ją sam określa, pozwoliła mu na godne życie. Niestety bezustannie zabiera cenny czas, nie pozwalając zbytnio na posiadanie przestrzeni w życiu prywatnym. Ale Romanowi to nie przeszkadza, przyzwyczaił się do tego stanu rzeczy. Ponadto jest typowym mieszczuchem, z radością korzystającym z dóbr metropolii. Lecz życie nie przestaje stawiać przed nim wyzwań. Ale czy z każdym jest sobie w stanie poradzić?

"Roman(s)" to wszystko, czego mogłabym się spodziewać po książce autorstwa Pio...

„W życiu chodzi o to, aby zakochiwać się, szaleć na fali emocji, cierpieć i znów walić głową w mur, mieć motyle w brzuchu i pić wódkę o czwartej rano, bo znów nie wyszło”.

Piotr C. to jest to jest marka. Poczucie humoru, sarkazm, ironia, „złote myśli” i to podejście do życia, jakby na jak haju, ale tak przerażająco realistycznie – bez lukrowania, pudrowania, nawijania makaronu na uszy, jest konkret, akcja i reakcja, nie ważne czy się komuś to podoba, czy nie.

Gdy zaczęłam czytać „Roman(s)” Piotra C., pomyślałam, że czeka mnie kolejna dawka tego nieszablonowego stylu. Potem pomyślałam, że chyba Autor się nieco starzeje.. 😉 by dość szybko naprostować to błędne myślenie i dać się znów wpuścić w maliny. TO jest nieco inny Piotr C. jakiego do tej pory znałam, ale jednak wiąż tak samo bezpośredni, intrygujący, zaskakujący i zabawny.

Poznajcie zatem Romana. To przystojny czterdziestolatek, zamożny, zdeklarowany singiel, prawnik w markowym garniturze, „szczur miejski” kochający „pływać w warszawskim ścieku”, podziwiać panoramę drapaczy chmur i wieść szybkie życie, „imperator miejskiego podrywu” porażony banalnością swojego gustu co do kobiet, do tego nałogowy pracoholik. I jak na przodownika pracy przystało Roman ma dużo zaległego urlopu i właśnie został na niego przymusowo wydelegowany przez lisice z działu HR. Niechętnie, ale zaplanował spędzić ten czas udręki na Jamajce. Jego plany pokrzyżował jednak wuj, który niespodziewanie postanow...