Rządy wilków

Historia Nikołaja traci tempo. Nawet pojawienie się moich ukochanych Wron nie wprowadziło większego dreszczu emocji. Wątek Niny, mimo że ostatecznie całkiem uzasadniony, w ogóle nie wciąga, a właściwie to nawet drażni. Akcja wprawdzie przyspiesza pod koniec, ale samo zakończenie jest zupełnie bez sensu – taka ilustracja powiedzenia „zamienił stryjek siekierkę na kijek”. Książkę ratują urok osobisty młodego króla i piękne uniwersum stworzone przez autorkę. Finał zapowiada kontynuację wątku bandy z Ketterdamu i na to czekam, modląc się, żeby autorka nie straciła pary tak jak w przypadku ekipy z Ravki.

Teraz oficjalnie mogę przyznać, że jest to najgorsza, jak do tej pory, książka z griszaverse. Problemem jest nawał wątków, które szybko się pojawiają i szybko zostają ucięte a te, które na siłę się wloką przez rozdziały, pod koniec zostają szybciutko ukończone. Jest tu ten sam problem, który miałam z Pierścieniem Nivena - pierdoły, pierdołki, a później zostawiamy ostatnie trzy rozdziały i zapierdalamy z akcją.


Nikołaj odzyskał swoje jaja, ftu!, swój charakter i przestał być panem smutasem z pierwszej części. I ta jego zagrywka pod koniec! Brawo, za takiego Nikołaja nic nie robiłam i takiego pokochałam. Chociaż było go śmiesznie mało jak na serię, która sugeruje młodzieńca jako głównego bohatera. Myślałam, że w tym tomie pozbędziemy się cienia, no ale może faktycznie takie rozwiązanie jest lepsze.

Zmrocz natomiast nie jest sobą. Tak do połowy, do pewnego spotkania jest spoko, prawdziwy on, tylko trochę poobijany po znojach śmierci, wiadomo, rozumiem. Ale później? A już pod koniec książki? SERIO?! To o co, po co on kilka książek wstecz tak się zachowywał, mordował ludzi, Alinę, chciał władzy i co? I taki finał? To zbyt naiwne.

Jednak dobrze przewidziałam, jak zakończy się wątek Niny. Przynajmniej w romantycznej kwestii i tutaj czuję się trochę nieswojo - trochę miałam skojarzenia z Netflixem, który ma listę i odhaczają na niej reprezentacyjność. Nie mogły zostać przyjaciółkami, bo to byłoby za mało, bo każdy musi kogoś mieć. Za to dobry pomy...