Salon Rozpusty

,, Prawdziwą torturą nie jest ból fizyczny zadany nam przez drugą osobę. Lecz cierpienie, jakiego doświadcza osoba, którą kochamy. Jeśli torturę połączymy z ukochaną, otrzymamy właśnie prawdziwą boleść. Środek, który pozwoli nam na manipulację".

Powiem wam, że tom pierwszy tylko w połowie dał mi obraz postaci Duncana. I tu was zaskoczę, bo o ile jestem po lekturze tomu drugiego, to muszę wam powiedzieć, że wiem już więcej, aczkolwiek to nadal połowa jego możliwości. W tej części jest nieco bardziej łaskawy, ale tylko w stosunku do Roksanne. Ujrzymy tutaj jeszcze wiele przypadków jego leczenia, które będą bardzo krwawe i nie do opisania. Zajdzie tu potrzeba lobotomii i sami określicie czy będzie ona słuszna. Niekiedy warto niczego nie pamiętać, ale żeby samemu jej pragnąć? Czy chcielibyście w swoim wieku doświadczyć czystki? Ja przyznam, że nie bardzo. Ale tutaj jak zwykle chodzi o drastyczne metody używania ciała, to trauma nie do opisania. Niekiedy jedynym wyjściem bywa właśnie czystka.
Jak już możecie się domyślać nasza bohaterka przechodzi tutaj małe załamanie. Trudno jej zdecydować jakie dalej ma wieść życie. W podziemiach jest ubóstwiana, przechodzi rutynę, którą często wyczekuje w niespodziewanych momentach. Udało jej się z kimś zaprzyjaźnić i nadal odkrywa miejsca, które ją fascynują. Dozna nawet zaszczytu ujrzenia czyichś wspomnień, oczywiście nie bez konsekwencji. Jest zaspakajana i coraz bardziej czuje się władczynią. Lecz czy to ją zawsze uszczęśl...

Po pięciu latach od swojego zniknięcia lady Roxanne przyzwyczaja się do miejsca, w którym obecnie mieszka, czyli do podziemi dawnej fabryki farb.

Co prawda często brakuje jej tego, co miała wcześniej i nie ma oporu, by mówić o tym deficycie, ale… wszelkie niedostatki rekompensuje jej gospodarz owych włości czyli wampir Duncan.

Nie trzeba sięgać po kryształową kulę, by domyśleć się, że Roxanne zakochała się w swoim porywaczu. I to do tego stopnia, że gdy nadarza się okazja do ucieczki ona… odmawia.

Nawet to, co odkrywa podczas namiastki urban exploration nie powoduje, że zmienia zdanie. A może powinna…?

Co takiego odkryła Roxanne?

Dlaczego Duncan uwięził Roxanne?

Kto i w jaki sposób zaplanował ucieczkę?

Czym jest tytułowy salon rozpusty?

Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce.

Nie wiem dlaczego mam wrażenie, że Roxanne zamieniła się w pustą laleczkę, która lubi narzekać i cieszy ją tylko spełnianie jej zachcianek.

Może to wina genów, a może jednak samego Duncana, który nawiasem mówiąc, nie zachowuje się jak wampir.

Nieco zamieszania, a przez to i odrobinę rozrywki wprowadzają postaci drugoplanowe jednak i one wydają się odrobinę za mdłe. Jakby nie do końca przemyślane przez Autorkę.

Przez to wszystko trudno mi zakwalifikować książkę do jakiegokolwiek gatunku. Pierwszą część, na upartego, można było potrakt...

Mam rozdarte serce bo nie wiem, czy bardziej podobał mi sie przedsionek piekła czy Salon rozpusty 💔 Obie książki chwyciły mnie mocno za serce i duszę.
Od początku byłam zdania, że jest historia inna niż wszystkie, nie jest to standardowa opowieść o wampirze i ukochanej i tak też kończy się ten tom, bo Duncan okazuje się nie być tym zwykłym wampirem . Rozdziera serca, płakałam bardzo gdy ona musiała go porzucić, choć tego nie pragnęła.… Jakbym ja sama musiała porzucić ukochanego ale jednocześnie mogę śmiało stwierdzić, że pasuje do całości, bo ona w końcu musiała opouścić przedsionek aby poznać prawdę

Cudowna historia, zostanie we mnie na zawsze ;)

Polecam 👏 Salon rozpusty to zdecydowanie najlepsza część całej serii. Autorka doskonale trzyma napięcie całej serii, każda z książek zakończona jest w spektakularny sposób a ta jest majstersztykiem.
Dodatkowym plusem są piękne okładki.

Druga część trylogii odrodzenia, będąca kontynuacją przedsionka piekła, udana część. Bardzo fajnie podtrzymany klimat, ale przedsionek piekła jest o gwiazdkę wyżej.
Polecam zdecydowanie

fajna część

10/10

ok

💎