Samo ostrze

Ostrze to rasowy page-turner. Abercrombie świetnie panuje nad tempem opowieści dzięki czemu książkę, pomimo dużej objętości czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Intryga, przedstawiana naprzemiennie z perspektywy kilku postaci, jest zajmująca, sami zaś bohaterowie, chociaż nieco papierowi, wzbudzają czytelniczą sympatię - widać olbrzymie pole do rozwoju ich charakterów w następnych tomach, zresztą czuć, że autor przed rozpoczęciem pisania, dobrze rozplanował sobie akcję. Pisanie Abercrombiego bardzo przypadło mi do gustu, bo jest proste, bez zbędnych stylizacji, czy innych ozdobników, za to pełne czarnego humoru i ironii.

Jest jednak jedna rzecz, w którą bardzo mnie Ostrze ubodło: zdaję sobie sprawę, że to pierwszy tom trylogii i tak dalej, ale ta książka urywa się nieomal w pół zdania. Równie dobrze, mogłaby się kończyć o 300 stron wcześniej, lub ciągnąć się przez kolejnych 300, bo praktycznie żaden z rozpoczętych wątków nie został w niej zakończony. Panie Abercrombie, masz pan szczęście, że tak dobrze pan piszesz, bo inaczej bez krzty żalu odpuściłbym sobie lekturę kolejnych książek, a tak drugi tom już zamówiony - czytelnik to jednak naiwny zwierz...

Po porażce z "Połową Króla" Abercrombiego z dużą ostrożnością podeszłam do kolejnej serii tego Pana. Tym razem zaiskrzyło - autor zafundował mi kawał dobrego fantasy mimo, że pierwsza część to bardziej takie preludium, wstęp do szerszego zarysu fabuły, która- jak mniemam- znajdzie pełne rozwinięcie dopiero w kolejnych częściach cyklu.

Akcja rozwija się mozolnie, ale bez nudy.
Mamy szczyptę magii, spiski, tajemnice i pokręcone losy złych do szpiku kości bohaterów.
Całość pierwszego tomu zrobiła na mnie na tyle pozytywne wrażenie, że kończąc pierwszą część, od razu zabrałam się za kolejną.

Naszkicowani bohaterowie są niebanalni, nietuzinkowi i dość dobrze wykreowani. Każda z postaci jest inna, jedyna w swoim rodzaju i potrafi wzbudzić sprzeczne emocje.
Najbardziej wkurzający w moim odczuciu jest Jezal. Nie wiem, czy ten facet dalej się ogarnie, czy do końca pozostanie już takim zapatrzonym w siebie miernotą, ale nie da się go lubić, za to wkurzać potrafi jak mało kto. 😁
Moją sympatię zyskał natomiast pułkownik Glokta - człowiek, który kiedyś wykazał się rycerskością, przypłacając ten fakt ciężką niewolą z której wrócił jako człowiek całkowicie złamany fizycznie i psychicznie.

Nie wiem co ten Abercrombie "popsował" w swojej poprzedniej serii, ale różnica pomiędzy nimi jest tak kolosalna, jak stąd do sąsiedniej galaktyki, bo do Księżyca to za blisko.🤪
Pierwsze Prawo jest po prostu genialne.

Sięgnęłam po tę książkę, bo mój chłop na nią narzekał i tak mnie tym zaciekawił, że nie mogłam się powstrzymać przed lekturą. I mnie się podobało 🙈

Póki co nie widzę w tej powieści potencjału na hit, a przecież za taką uchodzi, ale się nie zapieram, bo to się może zmienić po kolejnych tomach. „Ostrze” mi podeszło, mam jednak wrażenie, że ta książka była swojego rodzaju wprowadzeniem do uniwersum Pierwszego Prawa. Największym plusem są postaci. Gloktę polubiłam od razu - jego sarkazm i ironia nie raz wywołały u mnie śmiech. Czuć w tym jednak ból z jakim inkwizytor się mierzy.

Właściwie to nie do końca wiem jak tę książkę ocenić. Gdybym miała opisać ją krótko, powiedziałabym, że rodzi się przyjaźń między mną a bohaterami. Docieramy się, poznajmy, zaczynamy lubić. Podoba mi się to!

 Książka, którą udało mi się przeczytać dopiero za drugim podejściem. Początek nie zachwyca - zadufany w sobie młokos chce wziąć udział w turnieju szermierczym, ale nie chce mu się trenować, a inkwizytor jest tak zaślepiony bólem, że nie dostrzega, iż jest tylko marionetką w cudzych rękach. Czyli słabo. Jedyny plus to czarny humor, dzięki któremu można jakoś przebrnąć przez początkowe rozdziały. Później jest już nieco lepiej, ale nadal bez rewelacji. Dzięki "przyjaznemu" stylowi książkę udało mi się przeczytać w miarę szybko. Jak dla mnie książka jest przydługim, chwilami bezsensownie przegadanym, wstępem do dalszych wydarzeń.
 Na dziś, nie wiem, czy polecam.