Opinia na temat książki Samotnia

Jakiego zmysłu najbardziej nie chcielibyście stracić? Mnie przeraża utrata wzroku, pomimo tego, że jestem muzykiem, więc mogłoby się wydawać, że to słuch jest dla mnie najważniejszy.
Leon Cichy właśnie tego doświadczył, po wypadku przestał widzieć. Musi teraz odnaleźć się w nowej rzeczywistości, która nie jest łatwa. Jak teraz, jako pisarz, ma pracować? Znalazł na to sposób, nagrywa wszystkie swoje przemyślenia na dyktafon, nie tylko te nawiązujące do nowej powieści, ale również życia. Oprócz sytuacji w jakiej się znalazł dotyczącej jego oczu musi również uporać się z domysłami, które są przerażające. Ma wątpliwości, czy kobieta zajmująca się nim po wypadku to ta sama osoba, którą poślubił niedawno we Włoszech.

Najnowsza książka Anny Kańtoch to pamiętnik bohatera. Tu nie ma rozdziałów, znajdziemy tu przedstawione kolejne nagrania Leona (uważam to za świetny zabieg, już takim małym niuansem czytelnik jest jakby bliżej całego zamieszania i może w jakimś stopniu odczuć emocje bohatera). Owe fragmenty są krótkie, czasem jednozdaniowe, co powoduje budowanie napięcia od pierwszych chwil, bo niekiedy Leon nie może nagrać nic więcej bojąc się, że ktoś usłyszy treści, innym razem zwyczajnie ma pustkę w głowie.

Autorka zwróciła uwagę na to, jak trudno jest osobie niewidomej uporać się z otaczającym ją światem. Leon nie tylko z tym ma problem, ale również czuje się niezrozumiany, co więcej ma wrażenie, jakby bliscy nie wierzyli w jego przypuszczenia dotyczące kobiety, która z nim mieszka. Zachodzi więc w głowę czy przypadkiem nie zwariował…

Samotnia ma tu wiele znaczeń, to miejsce, w którym mieszka bohater, ale również uczcie odizolowania i niezrozumienia, jakie zżera Leona od środka.

Do samego końca nie odgadłam, jak ta cała sytuacja się potoczy. Finalnie byłam bardzo zaskoczona. Autorka przez całą opowieść podsycała tylko moją ciekawość i budowała napięcie.
Właśnie takie historie, gdzie czuć za placami powiew niepewności i strachu, lubię najbardziej 🙂