Savoir-vivre XXI wieku. Polityka okiem prowincjusza

Przyznam, że książka dość niezwykła, gdyż każdy jej rozdział przeznaczony jest na inne lata. Począwszy od roku 2013 kończąc na maju 2020 roku. Rozpoczyna się dość niewinnie, gdyż autor chce nam pokazać jak powinniśmy postępować, by nikt w naszym towarzystwie nie poczuł się źle. Dodaje również, że kiedyś obowiązywały zupełnie inne zasady kulturalnej konsumpcji niż teraz. Zastosowanie ich w niewłaściwy sposób mogłoby okazać się obraźliwe. Jednak są to rzeczy do których tak naprawdę garstka ludzi przykłada wagę. Lecz ta garstka istnieje i pasowałoby umieć się jakoś porozumieć, czy też dogadać.
Każdy rozdział zawiera kilka felietonów z życia autora naprawdę bardzo trafnych. Czyta się jak pamiętnik. Opowiada o rodzinnych zasadach przy stole, tradycjach i kar, jakie były stosowane gdy ich nie przestrzegano. Sama pamiętam, że do dziesiątego roku życia nie mogłam siedzieć przy stole z dorosłymi. Niemal każdy niepełnoletni gość musiał przebywać z dziećmi. Nie były to dobre czasy...
W kolejnych rozdziałach autor przytacza sprawy wykształceń lekarskich i paragrafów, które powinni znać, lecz niewielu się do tego stosuje. Wyraził swoją opinię o politykach, którym daleko do kulturalnego zachowania bez względu na to, czy byli przed kamerami, czy nie. Z zasłyszenia opisał nam sytuację, gdzie pewna osoba wyrażała się o kulturze naszego narodu. Stwierdziła bowiem, że w XXI wieku nie obowiązują już dobre maniery, a co za tym idzie, przepuszczanie kogoś pierwszego przez próg. Według...

Przyznam szczerze, że biorąc do ręki tę lekturę nie byłam pewna czego tak właściwie mogę się po niej spodziewać, ale nie ukrywam, że jej treść mnie nie zawiodła, a momentami nawet bardzo rozbawiła.

Jestem świadoma tego, że chociaż nie wiem jak bardzo bym się starała popełniam gafy, nie wiem, czy znam kogoś kto ich nie popełnia. Jedni robią to świadomie, wówczas jest to odbierane jako żart, a inni nieświadomie. Ale uważam, że osoby publiczne (tu mam na myśli głównie polityków i dziennikarzy) powinny baczniej zwracać uwagę na to co, gdzie i do kogo mówią, bo tego wymaga od nich społeczeństwo.

Autor chwilami prześmiewczo, a czasami bardzo poważnie zwraca uwagę na zachowania naszych polityków ironicznie przytaczając ich błędy językowe czy te, które świadczą o ich kulturze, albo raczej o braku kultury.

Przyznam szczerze, że nigdy nie przepadałam za debatami politycznymi, czy rozmowami polityków, którzy często mówią nie wiadomo do kogo, ponieważ jak przy stole, czy w pomieszczeniu znajduje się na przykład pięć osób, to potrafią mówić wszystkie jednocześnie, i kto wówczas jest słuchaczem?

Zawsze wydawało mi się, że aby zostać wybranym do sejmu, senatu czy na jakiekolwiek inne stanowisko publiczne taki kandydat przede wszystkim powinien pokazać się od strony kulturalnej i językowej. Niestety nie jeden raz przekonaliśmy się o tym, że z kulturą nasi politycy nie mają wiele wspólnego, a często charakter...

"Ranking Obciachu
1. Robienie "dzióbka" (buziaka) na zdjęciach publikowanych na portalach społecznościowych.
2. Chodzenie w przeciwsłonecznych okularach wieczorem w lokalu.
3. Bardzo głośne rozmowy przez telefon w miejscach publicznych (moim zdaniem za nisko).
4. Wysyłanie "zaproszeń" do zagrania w komputerowe gierki.
5. Noszenie okularów słonecznych na głowie, ale nie na oczach (szkła z tyłu głowy)."
Zbiór krótkich, napisanych lekkim językiem felietonów publikowanych w "Powiatowej Gazecie Drawskiej" przez Michała MICHA Heppnera, to jedna z tych pozycji, która idealnie nadaje się nie tyle do zaczytania, ile podczytywania pomiędzy innymi książkami.
Wciągające, czasami prześmiewcze, czasami traktowane z całkowitą powagą publikacje, uwypuklają zachowania polityków i błędy jakie popełniają, a które w większym lub mniejszym stopniu świadczą o ich kulturze lub jej elementarnym braku. Jednocześnie to cenna lekcja dla czytelnika by dostrzegł gafy w własnym postępowaniu.
Może nie nie jest to wybitna lektura, lecz z całą pewnością błyskotliwa.