Sekret Tudorów. Kroniki nadwornego szpiega Elżbiety I

To jak na razie trzecia książka C.W. Gortnera, po którą sięgnęłam i z tego zestawienia najsłabsza. Akcja toczy się na przełomie paru dni, a przedstawione wydarzenia są raczej spekulacją historyczną. W poprzednich książkach postaci były bardziej rozbudowane, autor starał się uzasadniać motywy ich postępowania i ukazywał je w szerszym kontekście. Ale skoro wybrał za narratora postać fikcyjną, to może niemożliwym było rozbudowanie tej historii. Szkoda, liczyłam na znacznie więcej. Styl jak zawsze lekki, książkę czyta się błyskawicznie. Mam nadzieję, że "Spisek Tudorów" i "Potomek Tudorów" zaspokoją mój apetyt na historię :)

Tudorowie są drugim rodem w dziejach historii, który mnie na swój sposób fascynuje. Oczywiście na pierwszym miejscu plasuje się rodzina Borgiów i tego raczej nic nie zmieni, jednak Tudorowie również zawsze mieli w sobie coś, co mnie do nich przyciągało. Siła, odwaga, zawziętość – cechy, które naprawdę cenię w ludziach. Jednak należy pamiętać, że towarzyszyły temu również kłamstwa, zbrodnie, podstępy, spiski i przebiegłość. Rok 1553. Brendan Prescott jest sierotą – nie ma pojęcia skąd pochodzi ani kim są jego rodzice. Jako niemowlę został podrzucony na dwór Dudleyów i to tam się wychowywał. Po 20 latach zostaje giermkiem Roberta Dudleya. Nowy pan powierza mu ciekawą i osobistą misję – ma przekazać wiadomość i podarunek samej księżniczce Elżbiecie, siostrze króla. To jedno wydarzenie sprawia, że wplątuje się w dworskie intrygi, które piętrzą się nad jego głową. Jednak ma nadzieję, że owa sytuacja pozwoli mu na odkrycie prawdy – nie tylko o plotkach krążących wśród ludzi, ale także o samym sobie i swoim pochodzeniu. Powieści historyczne może nie są moim najulubieńszym gatunkiem książek, jednakże bardzo lubię od czasu do czasu po jedną z nich sięgnąć. Zwłaszcza, gdy akcja jest osadzona w czasach, które uważam za ciekawe. W beletrystyce historycznej wymagam przede wszystkim jednego – najważniejsze staje się dla mnie bardzo dobre przedstawienie realiów dawnych lat. To pozwala mi na zatracenie się w powieści, a co więcej – zobaczenie na własne oczy, a przynajmniej wyobrażenie sobie,...