Silver. Trzecia księga snów

Zakończenie serii godne jej poprzednich części. Przynajmniej jak dla mnie. Większość wątków zostaje doprowadzona do końca, ale jako, że nie wszystkie można dać szansę własnej wyobraźni. Bohaterowie stają w nowych sytuacjach, ale również w bardzo podobnych do tych, które stanowiły zarzewie kłótni w poprzednich częściach, przekonują się na własnej skórze, że łatwiej jest ocenić, niż wyjaśnić swoje zachowanie.
Po raz kolejny autorka zafundowała nam krok w zaklęty świat snu, zamkniętych i otwartych drzwi, świat, który jest zarówno przerażający, jak i szalenie ciekawy i atrakcyjny. Jest coraz głębiej, coraz mroczniej, coraz... Zgodnie z zasadą stopniowania dramatyzmu, jest coraz bardziej dramatycznie, niewinne przepychanki tym razem mogą skończyć się kompromitacją czy nawet śmiercią niejednej osoby. Pojawiają się nowi i starzy bohaterowie, wrogowie stają się przyjaciółmi i odwrotnie.
Jest (nie)wielki ślub, momenty w których uśmiechamy się na myśl o rodzinie i łączących bohaterów uczuciach i emocjach, jest nawet uśmiechająca się wredna babcia, spełniona niespełniona miłość, wino z rocznika 72 oraz loty samolotem, które z samym lataniem nie mają wiele wspólnego. No i oczywiście, dowiadujemy się kim jest Secrecy.
No i oczywiście na koniec, choć miałam o tym napisać już dwa razy, oprawa całej serii jest fantastyczna. To jedna z tych książek, które chce się wziąć do ręki, dotknąć, palcami wyczuć wzór rysunku. Każda w innej kolorystyce, z innymi motywami, ale każda śliczna i...