Silver. Druga księga snów

Chyba nie tego się spodziewałam. Wydawało mi się, że druga część będzie stanowiła kontynuację historii z pierwszego tomu. Niby koniec tomu pierwszego był jednoznaczny, a znając autorkę, można było podejrzewać, że coś wymyśli. Ale i tak poczułam się zaskoczona. Bo wymyśliła.
Rozbicie grupy bohaterów zaskoczyło mnie totalnie. Rozbicie, zmiana relacji między nimi, rozbijanie par to całkiem sporo zmian, jak na tak nieduży czas fabuły. Mamy więc inny zestaw bohaterów, tajemnicę niemal inną choć nie do końca, większy nacisk na sferę obyczajową, bo pojawiają się zaręczyny i zerwania i relacje domowe bohatera. Dużo się zmienia, a pod koniec historia dla mnie przynajmniej stała się znacznie bardziej przerażająca niż demon z pierwszej księgi.
Rozstania mnie zdziwiły, choć nie ukrywam, że powodem może być mój wiek „lekko” przekraczający główną grupę odbiorców historii. Choć wierzę autorce, że miało to jakiś sens, ciężko pogodzić mi się z bohaterem, który nagle przestaje być mądry i odpowiedzialny, głupieje i wariuje i w sumie chyba nikt, no może oprócz jego samego, nie wie dlaczego tak się zachowuje. Dobrze, że choć bohaterka zachowuje zdrowy rozsądek, ciekawe czy do końca jej tak pozostanie?
Nadal to bardzo fajna rodzinna historia, w której liczą się bliskie osoby, w której szanuje się drugiego człowieka i każdy jest ważny. Sporo zabawnych historii sprawia, że całość czyta się lekko, a trudne sytuacje sprawiają, że czyta się bardzo szybko.
A więc zabawnie, lekko i szybk...

Wspaniała kontynuacja przygód Olivii Silver, która w świecie snu wciąż przemierza korytarze u boku Henry'ego. Pomimo poznania strasznej prawdy o pakcie z demonem i wywinięciu się od bycia złożoną w ofierze przez psychiczną Anabel z Arthurem w pierwszej części, Liv śmiało wędruje w snach i nie przejmuje się przeszłością.
A powinna zacząć, bo spomiędzy korytarzy snów wyłania się nagle jakiś dziwny facet w czerni, którego złowieszczy śmiech brzmi dość żałośnie, lecz przez niego jawi się pytanie: o co chodzi z "ten ton ma odrost".?
Do tego Henry zaczął się jakoś dziwnie zachowywać. Ciągle gdzieś znika i zbywa wszelkie rozmowy na swój temat. Choć powtarza wciąż Liv, że ją kocha to ma przed nią wiele tajemnic i uważa, że to nic takiego. Co takiego ukrywa przed nią Henry.? I czy ich związek przetrwa.? Czy Secrecy przestanie wtykać nos w nie swoje sprawy.?

"Druga księga snów" rozpoczęła się lekko i bardzo zabawnie. W ogóle druga część utrzymała swój humor z pierwszego tomu i po raz kolejny naprawdę świetnie spędziłam czas śmiejąc się i śledząc poczynania Liv, jej zwariowanej rodzinki i przyjaciół. Akcja z Mr Snugglesem była genialna, ale najbardziej z tej trylogii to uwielbiam bohaterów - pani Gier wykreowała tak cudownie Olivię, której teksty rozwalały mnie za każdym razem tak samo jak jej siostry, a ta normalność panująca w domu Spencerów jest taka prawdziwa i przez to śmieszna. Oczywiście końcówka trzyma w napięciu, bo było ciekawie, oj było. Jestem niezmiernie c...

Przerwę między lekturą Pierwszej a Drugiej księgi snów miałam solidną. Aż nie do pomyślenia byłaby taka przerwa przy Trylogii Czasu, co świadczy, że jednak Trylogia Snów aż takiej mocy grawitacyjnej nie ma ;)

W ogóle z tą grawitacją było dziwnie. Jak czytałam to szło jak z płatka, nie chciało się odkładać książki, ale znów jak odłożyłam to wcale mnie jakoś mocno nie ciągnęło. Czary ;)

Z Liv i resztą spotykamy się na dobre osiem tygodni po zakończeniu akcji pierwszego tomu. Solidna rozłąka ale o wydarzeniach z tego czasu powiedziane jest niewiele. Pewnie nie było potrzeby bo nic ciekawego się nie działo. Liv i Henry nadal spotykają się w snach, natomiast na jawie bywa z tym różnie, przez co ja tego Henry'ego to niezbyt lubię. Odwala też niezły numer we śnie, w wyższym celu, zgadza się, ale te jego tajemnice to uszami wychodzą.
Okropnie bym chciała, żeby Liv go zostawiła dla Graysona, ale to pewnie niezbyt realne ;)

Za to uwielbiam młodszą siostrę głównej bohaterki - Mię. Jest taka wścibska do granic a zarazem urocza :P w ogóle najbliżsi Liv wzbudzają we mnie ogrom sympatii, natomiast strona Graysona, pomijając jego samego, to jakoś tak niezbyt. Zwłaszcza Bochra :P nowe źródło problemów sióstr.

W snach też się dzieje. Nasi bohaterowie muszą się zmierzyć z całkiem sporym problemem, a świat snów staje się coraz ciekawszy. To naprawdę mocny element książki, przez niego zdecydowanie szybciej sięgnę po Trzecią Księgę Snów, skoro sama nie potra...