Zieleń szmaragdu

Wszystko co dobre kiedyś się kończy. A im lepsze tym szybciej, niestety. Oszczędzałam Trylogię czasu bardzo, aby wydłużyć sobie czas spędzony z nią jak najmocniej. W przerwach między lekturą wracałam myślami do bohaterów, bo zżyłam się z nimi wyjątkowo.

Pokochałam Gwen i Gideona (w końcu!) który okazał się gościem z honorem i zasadami a nie durnym bezwolnym bucem jak myślałam przez dłuższy czas. Uwielbiam Xemeriusa, to chyba mój ulubiony książkowy paranormalny pomocnik. Mieć takiego gargulca to skarb. Pokochałam Lesile, wierną przyjaciółkę Gwen, bez której nasi dzielni podróżnicy zginęli by niechybnie. Mądra dziewczynka.
Pokochałam Lucy i Paula i bardzo im współczułam, bo życia lekkiego nie mieli.
Moja intuicja natomiast nie myliła się co do złola, i co do pana White'a ;) złola nie lubiłam od początku a doktorka jak najbardziej już tak ;)

Nie wymieniam wszystkich bohaterów bo ta opinia składałaby się tylko z nich :P a plejada postaci w książce jest imponująca. Bo teraźniejszość i przeszłość... Tak, już nie mogę się doczekać jak znów się z nimi wszystkimi spotkam. No jedynie za ciotką Glendą i Charlottą tęsknić nie mam zamiaru :P

Odpowiedzi na wszelkie pytania zostają udzielone, wątpliwości rozwiane, chociaż... W końcówce pada pewne zdanie i teraz będę się nad nim głowić ;)
Poza nim wszystko wiem i jestem tak bardzo usatysfakcjonowana... I zarazem smutna, że to już.
Finał był emocjonujący do granic, czułam się jakbym z bohaterami wa...

Myślę, że jest to najlepszy tom z serii. Zdecydowanie najlepiej mi się go czytało. Niestety cała historia jest trochę przewidywalna, tego co powinno być chyba jednym z największych zaskoczeń, domyśliłam się już czytając prolog pierwszego tomu. Nie jestem, też do końca przekonana do zakończenia. Wydaje mi się, że to wszystko wydarzyło się zbyt szybko, a książka spokojnie mogłaby być nieco dłuższa. Ale ta historia była naprawdę ciekawa i wciągająca, i myślę, że mogę ją polecić.

Bardzo mi przykro, ta część jedynie na 3. Żałuję w ogóle, że sięgnęłam po "Zieleń szmaragdu", bo przed jej przeczytaniem, mimo, że przed takimi książkami zazwyczaj zapieram się rękami i nogami, oceniałam trylogię na duży plus. "Błękit szafiru" mimo oklepanego zakończenia bardzo mi się podobał, natomiast trzecia część? Pffff Rozczarowująca, to chyba za mało powiedziane. Przede wszystkim, miłość Gideona i Gwen- o matko i córko! Żenada! "Kocham cię Gwen ponad życie", "Kocham cię Gideonie ponad życie" - myślałam, że zwymiotuję. Kicz, tandeta i schematyczność! To sprawiło, że w połowie było już wiadomo, co się dalej wydarzy. Zakończenie, to porażka całej trylogii. Wszystkie wersje jakie mi przychodzą do głowy, są lepsze od tego, co zaproponowała pani Gier! Nieśmiertelność i te sprawy powaliły mnie, w negatywnym tego słowa znaczeniu. Teraz o plusach. Szybko się czyta, wartka akcja, lektura niezbyt wymagająca (po ostatnim czytaniu renesansowych dzieł historycznych, odpoczęłam trochę sobie). Seria nie jest może nazbyt ambitna, ale dopóki nie przeczytałam ostatnich 50 stron 3 części, byłam bardzo entuzjastycznie do niej nastawiona, mimo że nie wnosi nic do świadomości czytelnika. Doprawdy, spodziewałam się czegoś lepszego. Rozczarowałam się :(

Cóż właśnie jestem po lekturze. W sumie nie cieszę się, że skończyłam, bo nie mam teraz rozrywki (może za szybko to przeczytałam, ale inaczej nie mogłam). Jak we wcześniejszych tomach akcja toczy się szybko. Jest wiele zabawnych scen, ale nie brakuje i tych niebezpiecznych. Jednak mam wrażenie, że autorka coś nie przemyślała. A walka z hrabią, cóż spodziewałam się wielkiego BUM! a tymczasem był tylko mały brzdęk... Oczywiście pod pewnymi względami byłam lekko zaskoczona, bo podejrzewałam, że będzie inaczej, ale jakoś nie wydałam wielkiego okrzyku zdumienia.
W ogóle to myślałam, że przepowiednie, w których mowa o pieśni umarłych (czy jakoś tak), odnoszą się do niezwykłego daru głównej bohaterki, a tymczasem było zupełnie inaczej. Mimo tych dla mnie intrygujących wad, książkę przeczytałam z nieukrywaną przyjemnością. Z pewnością będę ją często wspominać. :)

Najgorsza część tej trylogii, która i bez tego nie była dobra. To, krótko mówiąc, irytujący chłam. Do bólu infantylni i głupi bohaterowie, przewidywalna, irytująca, skrajnie nielogiczna i nierealna akcja oraz wydumane, idiotyczne pomysły. Da się wymienić z milion idiotyzmów i nieścisłości, które atakują już od pierwszej strony i tylko zwiększają swoją liczebność w miarę zbliżania się do zakończenia, w którym autorka przeszła samą siebie, gdyż gorszego zakończenia chyba już stworzyć nie mogła. Nie polecam.

Brakuje mi słów by wyrazić wszystkie emocje buzujące we mnie po przeczytaniu tej książki. Jestem zachwycona poziomem, który został utrzymany i tym w jakim pięknym stylu trylogia została zakończona. Z wielkim żalem rozstaje się z tymi bohaterami. Bardzo się z nimi zżyłam i przykro mi, że nie poznam ich dalszych losów. Z pewnością będę wracać do tej trylogii. Polecam tym co czytali lub zamierzają. Tylko ostrzegam - to niesamowity złodziej czasu!

Książka wspaniała, tak jak poprzedzające ją części. Wszystkie wątki zostały zakończone, a tajemnice rozwikłane. Trochę żal czytelnikowi, że nie będzie następnych części, ponieważ zakończenie samo się o to prosi, ale nic więcej co do tego zdradzać nie będę. Myślę, że z ręką na sercu mogę powiedzieć: Zieleń Szmaragdu to na prawdę wyjątkowa książka, a kto się nie zapozna z Trylogią Czasu dużo straci.

Bardzo dobre zwieńczenie trylogii, chociaż samo rozwiązanie zakończenia jest średnie - nie dość, że naiwne, to przesadzone. Ale poza tym, cała książka jest świetna. Przez cały czas miałam na ustach uśmiech, bo styl jest dowcipny, wciągający i naprawdę nie sposób sobie odmówić jeszcze jednej strony. Na pewno nie raz wrócę do tej serii. Zdecydowanie polecam.

Ostatnia część trylogii Czasu wywarła na mnie naprawdę wielkie wrażenie. Nie wiem czy może dlatego, że odrót spraw był taki ciekawy, wszystkie te intrygii i wg. Szkoda, że nie będzie już więcej przygód z Gwen i Gideonem, naprawdę przeczytałam wszystkietrzy części jednym tchem i teraz tylko mogę żałować, że tak szybko się skończyły...

Jestem bardzo zadowolona z całej trylogii! Zakończenie było idealne, aż mi smutno, że to już koniec. Z całą pewnością jeszcze wiele razy powrócę do tej serii i tak, jak obiecałam to sobie już w trakcie czytania tomu 2., nie spocznę póki nie znajdę sobie takiego Xemeriusa. Szczerze polecam. Jedyna wada - za szybko się czyta!

Książka świetna! Szybko się czyta i zakończenie też dosyć niezłe. Xemerius, jedna z zabawniejszych postaci, powstrzymywał Gwen przed nadmierną słodyczą. ^^ Ogólnie, trochę gorsze niż pierwsza część i druga, tylko troszkę. ;) Gorąco polecam. :D

Wątek romansowy mnie nudził. Gdybym poznała "Zieleń szmaragdu" w wersji papierowej, moja ocena byłaby o wiele niższa. Dzięki świetnej, moim zdaniem, interpretacji tekstu dokonanej przez Małgorzatę Lewińską słuchałam z prawdziwą przyjemnością.

Ktoś się nie zna na niemieckim, bo ta błękitna okładka - to dla tomu drugiego, a nie trzeciego. Jak sama nazwa wskazuje - "Zieleń Szmaragdu" - czyli okładka zielona :)

Dalej nie mogę uwierzyć, że to już koniec!!!! Chcę więcej!!!!! Xemerius oczarowuje swoimi dowcipami, Gwendolyn rozpacza a Leslie ją wspiera Kocham tę serię!!!