Siwobrody

Książka przedstawia bardzo sugestywną, niepokojącą wizję naszej planety po globalnej katastrofie. Obraz rozkładającego się panowania człowieka, walki o pozostałości cywilizacji, najprostsze surowce i materiały jest momentami bardzo poruszający. Niedopowiedzenia i silne pofragmentowanie informacji opowiadajacych o tym, co naprawdę się wydarzyło i jakie były tego skutki, można uznać za duży atut warsztatowy Aldissa. Gdzie indziej mogłoby to razić, lecz tutaj doskonale pasuje do koncepcji zanikającej pamięci starzejących się bohaterów i braku rachuby czasu. Wszak ludzie nie wiedzą czy żyją tylko chwilę? A może już całe wieki? Także wyraźny podział powieści, mający swoje odzwierciedlenie już w spisie treści, na wspomnienia głównych bohaterów i ich podróż rzekami Anglii - wprowadza interesujacy schemat rozwoju fabuły. Duży nacisk położony na rozmyślania postaci, egzystencjalizm, pytania o to co jest naprawdę ważne w umierającym świecie - umierajacym dla ludzi, oczyszczającym się z nich - nadają książce głębszy sens i wartość. Zakończenie? Zawiera nieprzyjemną prawdę i nie daje nadziei na pewną, podobną do przeszłości, przyszłość...