Opinia na temat książki Ślepy zabójca

Myślałam, że po wymagających koncentracyjnie 𝘍𝘢𝘭𝘢𝘤𝘩, 𝘚́𝘭𝘦𝘱𝘺 𝘻𝘢𝘣𝘰́𝘫𝘤𝘢 będzie idealnym wytchnieniem. A tymczasem... chyba żadnej z książek Margaret Atwood nie czytało mi się dotychczas tak ciężko.

Iris, będąca główną bohaterką, nieustannie tkwiła w roli ofiary. Jej bierność i neutralność w stosunku do wszystkiego pozbawiał ją jakiejkolwiek decyzyjności. Miałam wrażenie, że wszystko, co się jej wydarza, dzieje się bez jej udziału. Jakby wcale nikt nie oczekiwał jej reakcji, odpowiedzi, a zwłaszcza stosunku emocjonalnego. Bohaterka tło. Nośnik zdarzeń. Za to jej siostra, Laura, była bardzo "jakaś". Fascynująca, bo inna. Kontrowersyjny umysł. Zadawała za dużo trudnych pytań. Po domniemanej samobójczej śmierci i wydaniu literackiego debiutu została otoczona nagłą glorią i uznaniem.

Dużo pewnie zawiniła objętość. Sześćset parę stron to dość sporo, a ja rzadko kiedy sięgam po takie kobylnice. Dla Margaret zwykłam robić wszelkiego rodzaju wyjątki, więc na początku mnie to nie zniechęciło. I nie zniechęcałoby mnie dalej, gdybym czuła się naprawdę wciągnięta w historię (jak to zwykle z Atwood u mnie bywa). Ale nie tym razem. Ciekawiło mnie co dalej, ale narracja była zbyt chaotyczna. I to wcale nie chodzi o jej rozczłonkowanie na w sumie aż cztery różne równoległe światy (licząc artykuły z gazet). Bo znam Margaret i wiem, że gdy opisuje flashbacki, umie je wspaniale wpleść w fabułę (np. w 𝘒𝘰𝘤𝘪𝘮 𝘰𝘬𝘶). Tutaj mi się to trochę rozkleiło, no.

Nie jest tak, że nie lubię tej książki, bo lubię, jest dobra. Ale nie zaiskrzyło tak, jak się tego spodziewałam. I wiecie co, zaraz chyba znów nadejdzie jakiś mały kryzys i zacznę myśleć, że żaden literacki twór mnie już nie zachwyci...