Śmiertnica

“Od za­wsze sta­rał się nie przy­wią­zy­wać do rze­czy. „To, co mamy dzi­siaj, jutro mo­że­my za­stą­pić czymś innym” – tak brzmia­ła jego mak­sy­ma. Nie było po­trze­by do­ra­biać nie­po­trzeb­nych fi­lo­zo­fii do cze­goś tak nie­trwa­łe­go jak rzecz, ja­ka­kol­wiek by była.”

“Nie cier­piał zimy. Gdyby to od niego za­le­ża­ło, przy­spie­szył­by ocie­ple­nie kli­ma­tu. Kilka stop­ni wię­cej w ciągu de­ka­dy to zde­cy­do­wa­nie za mało. We­dług jego stan­dar­dów pięt­na­ście stop­ni zimą i czter­dzie­ści latem by­ło­by ide­al­nym roz­wią­za­niem. W ta­kich wa­run­kach wszy­scy by­li­by za­do­wo­le­ni. Cie­pło­lub­ni – bo jest cie­pło, Zim­no­lub­ni – bo prze­cież de­ka­dy temu wy­na­le­zio­no kli­ma­ty­za­cję.”

“Ta­de­usz Wój­cic­ki był czło­wie­kiem, który za­wsze roz­wią­zy­wał pro­ble­my siłą. W po­li­ty­ce wy­ma­ga­no od niego maski do­bro­tli­we­go mię­ki­szo­na,”

“Do biura wszedł Szyna, jeden z jego za­ufa­nych za­ka­pio­rów. Ta­de­usz wie­dział, że roz­rost tkan­ki mię­śnio­wej nie szedł w parze z roz­ro­stem tkan­ki mó­zgo­wej. Gdyby tak było, Szyna nie­chyb­nie miał­by za sobą dwie ha­bi­li­ta­cje, a tak ledwo miesz­czą­ca się w drzwiach góra mię­śni od kilku lat była jego czło­wie­kiem od czar­nej ro­bo­ty.”

“Wszy­scy mają se­kre­ty. Wszy­scy coś ukry­wa­ją, kła­mią, knują i cho­wa­ją się za maską co­dzien­no­ści. Ni­ko­go tak na­praw­dę nie można po­znać na sto pro­cent. Nie­waż­ne, czy wi­du­je­cie się co­dzien­nie, czy od świę­ta, czy spę­dza­cie każdą wolną chwi­lę wspól­nie. Do­pó­ki nie do­sta­niesz się w głąb czy­je­goś umy­słu, tak na­praw­dę go nie znasz i nigdy nie po­znasz. Każdy jest wy­bit­nym ak­to­rem w roli, którą wła­śnie od­gry­wa. Każdy za­słu­gu­je na Osca­ra w swo­jej in­dy­wi­du­al­nej ka­te­go­rii.”