Śnieg przykryje śnieg

Zostałam wprowadzona w błąd tak bardzo, jak dawno nie byłam. Dostałam w bibliotece Śnieg przykryje śnieg jako skandynawski kryminał osadzony mocno w realiach twardego życia. Nie powiem, że informacja na okładce porównująca prozę autora do Faulknera czy McCarty’ego lekko mnie zdziwiła, no ale kto wie jakimi ścieżkami chadzają myśli osób z okładek, zabrałam się za czytanie.
Ten kto choćby pomyślał o powiązaniu tej książki z kryminałem zrobił jej wielka krzywdę. Czytelnik oczekujący sensacji w iście skandynawskim stylu będzie rozgoryczony, niezadowolony i w pewien sposób poczuje się oszukany. Natomiast czytelnik poszukujący historii zwykłego człowieka w niezwykłej dla niego sytuacji nie zajrzy po prostu do tej opowieści. A szkoda, bo dawno nie czytało mi się tak dobrze, tak płynnie i tak mądrze.
Niby nic wielkiego. Bohater po dwóch latach pobytu w więzieniu wraca d o domu, d brata. Brata, który niemal przed chwilę popełnił samobójstwo. Popełnił czy nie? I co bohater ma zrobić ze sobą, swoim życiem, odziedziczonym gospodarstwie, dawnymi przeciwnikami. Na ile jest w stanie porzucić to wszystko, na ile jest w stanie zostać i zacząć kontynuować życie nieżyjącego brata?
Długie strony przeżyć i rozważań, emocji ale opowiedzianych z tym charakterystycznym spokojem, czasem na zastanowienie, bez pochopnych działań, bez pośpiechu. Próba odszukania dla siebie miejsca w miejscu, które nie należało do bohatera, co najwyżej było jego bazą wypadową. Czy się uda? Osobiście myślę, że...

Śnieg pada, wciąż pada.. Na obecną porę roku jak znalazł. Wystarczyło poczekać do zmierzchu, zaciągnąć żaluzje i oddać się snutej przez Henriksena opowieści. Sugestywny język i opisywane momenty kiedy to nasz bohater przemieszcza się samochodem po śliskich drogach Skogli czy z wysiłkiem pokonuje zasypane pola na nartach daje nam poczucie bliskiego obcowania z zimowym, mroźnym otoczeniem.

Szczególna jest dla mnie postać wuja Daniela. To prawie 70letni człowiek, który wiele przeżył i teraz będąc w domu starców zastanawia się nad swoją obecna egzystencją. Ktoś, kto cały czas podróżował zawodowo (marynarz) teraz czuje się oderwany od rzeczywistości. Jego życie wydaje się mu być pozbawione sensu. A przynajmniej trudno znaleźć powód, żeby chcieć, skoro dzień dzisiejszy niczym nie różni się od kolejnego dnia, a dodatkowo jest się ograniczanym przez zasady panujące w danym miejscu. Takie wątki w lekturze powodują, że zastanawiamy się nad własną starością. Co z nami będzie na tym etapie życia, kiedy nie będziemy mieć już nad sobą zwierzchników w postaci pracodawcy, rytm dnia utraci dotychczasowy bieg i być może będziemy wtedy zupełnie sami, bez bliskiej, przyjaznej osoby pod ręką?
Co prawda Kaspersen nie jest tak zupełnie sam, bo został mu jeszcze jeden z synów jego brata i nie wszystko jest "do niczego". Przede wszystkim sam Rein nie jest do niczego. Wystarczy przeczytać jego rozmowy z Danielem, traktujące o poważnych sprawach wplecionych w żart. Mimo wszystko starszy...

Autor bardzo dużo poświęcił na opisy miejsc i krajobrazów, zrobił to tak malowniczo, że chwilami czułam chłód mroźnej zimy, do której przeniosła mnie fabuła. Bardzo ciekawie przedstawiona również została osobowość głównego bohatera, i jego uczucia, w którym dominowały żal, nostalgia, tęsknota za przeszłością i ogromna potrzeba bliskości drugiego człowieka. Myślę, że sama okładka jest tak malownicza, że biorąc do ręki książkę, aż chce się na chwilę przenieść do tej śnieżnej okolicy, a wiadomo, że śnieg wielu ludziom kojarzy się z czymś przyjemnym, bo związanym ze świętami. To powieść pełna zadumy. Psychologiczny wątek poruszony przez autora zmusza czytelnika do zastanowienia się nad własnym życiem, własnymi tęsknotami, marzeniami i stosunkiem do drugiego człowieka. Nie jest to lektura, którą zaliczyłabym do lekkich. Historia opisana w niej wywołała we mnie sporo emocji, zmusiła do refleksji, wzruszyła. I chociaż jest to powieść psychologiczna, to można w niej spotkać również ciekawe wątki takie jak: wątek kryminalny, dramatyczny i miłosny. Nie ma w niej klasycznego romansu, ale ten, który jest przedstawiony, to bardzo zmysłowe dążenie dwojga ludzi do zbliżenia się nie tylko cielesnego.