Opinia na temat książki Sny pachnące poziomkami

„Spełniaj więc marzenia swoje, nie cudze, bo nikt za ciebie nie sięgnie po gwiazdy. Bądź dla siebie dobra (…)”
Twórczość Wioletty Piaseckiej poznałam w tym roku i polubiłam styl pisania, jej romantyczną naturę i powieści wzbudzające emocje.

„Odsunęła od siebie wyrzuty sumienia, marzenia i wszelkie myśli. Znów niczym Scarlett O’Hara postanowiła odłożyć na później analizowanie konsekwencji tej bliskości.”
Dziewiętnastoletnia Lena po śmierci ojca traci wszystko, macocha nie bardzo przejmuje się pasierbicą i tym co się z nią stanie.
Młody podleśniczy Kamil pomaga dziewczynie i otacza ja swoją opieką.
Czy wyjazd do Trójmiasta spowoduje, że Lena zapomni o swych korzeniach?
Czy dziewczyna wychowana wśród lasów i dzikiej natury będzie umiała odnaleźć się w zgiełku miasta?
Czy nowopoznany Igor zdobędzie serce Leny?
Kogo wybierze Kami?
Czy można odbudować swe życie, skoro legło ono w gruzach?

„Leno, życzę ci z całego serca, by twój świat wskoczył na właściwe tory. Byś znalazła radość, pasje i spełniła marzenia. Odkryła w życiu to, co sprawi, że przeżyjesz je jak baśń.”
Wioletta Piasecka stworzyła piękną, prostą opowieść jednak szarpiącą emocjami serducho. Ta ciepła opowieść pokazuje, że są ludzie, którzy wyciągną do drugiego człowieka pomocną dłoń bez względu na wszystko. Że nie każdy ma piękno w sercu, a wyrachowanie można bardzo kamuflować. To opowieść, że o marzenia trzeba walczyć bez względu na wszystko.