Spadochrony

"Py­ta­nia za­da­ne przez pana Fran­ci­sa pod­czas obrad rady ad­mi­ni­stra­cyj­nej to do­kład­nie te same py­ta­nia, które ja sama za­da­wa­łam sobie dużo wcze­śniej mi­lion razy. Co ro­bi­łaś wjego sy­pial­ni? Dla­cze­go nie krzy­cza­łaś gło­śniej? Czemu nie kop­nę­łaś go wjaja, nie wbi­łaś pa­zu­rów wręce inie wy­bie­głaś? Dla­cze­go nie za­sto­so­wa­łaś się do zasad stwo­rzo­nych na wy­pa­dek gwał­tu przez spo­łe­czeń­stwo, które nigdy gwał­tu nie do­świad­czy­ło?
(...) Ro­zu­mie­cie? Zmy­wa­łam zsie­bie wstyd, upo­ko­rze­nie icałe to okro­pień­stwo. Ro­bi­łam to, bo je­stem silną ko­bie­tą."
▪︎▪︎
Claire i Dani. Dwie dziewczyny, które różni absolutnie wszystko, pochodzenie, kultura, spojrzenie na świat. Te dwie dziewczyny mieszkające pod jednym dachem, nie zdają sobie sprawy, że przeżywają taki sam dramat. Obie były ofiarami napaści seksualnej.

"Spadochrony" to książka, która mnie zaskoczyła, ponieważ nie spodziewałam się, że aż tak mnie emocjonalnie przeczołga. Nie mam na myśli brutalnych opisów, bo ich w sumie tutaj nie ma, chodzi mi o uczucia jakie ta historia we mnie wywołała. Miałam ochotę wrzeszczeć i płakać jednocześnie gdy uświadomiłam sobie, że fikcja literacka, którą czytam, jest tak naprawdę rzeczywistością w której wciąż żyje mnóstwo dziewczynek, dziewczyn i kobiet. W rzeczywistości w której to ofiara musi udowodnić, że stała się jej krzywda, w rzeczywistości w której to ofiara czuje wstyd i zostaje napiętnowana.

To historia,...