Sprawa brawurowej ucieczki

To już ósma sprawa prowadzona przez Enolę. Wprawdzie młoda detektywka postanowiła odpocząć od swego młodzieńczego, nieco awanturniczego życia i zawiesiła na kołku praktykę w zawodzie naukowczyni – perdytorystki, specjalizującej się w odnajdywaniu osób i rzeczy zaginionych. Jednak los bywa przewrotny i Enola musi ponownie rozwiązać zawikłaną sprawę. Nawet prosi brata o pomoc. Rzecz to niebywała, ale ta sprawa jest wyjątkowo skomplikowana. Mężczyźni z kompleksem Napoleona bywają groźni nie tylko w słowach. To, co spotkało lady Theodore i Cecily, nie mieści się w głowie, tym bardziej że to dom wyższych sfer. Jak widać podłość ludzka, brutalność, chamstwo nie zależą od urodzenia i adresu. Więcej empatii miałam dla woźnicy Harolda, który śpiewnie zaciągał gwarą irlandzką. Podziwiałam lojalność Enoli i jej chęć niesienia pomocy. Oburzało mnie traktowanie osób leworęcznych. Jednak najgorsze było prawo stanowiące, że domowy tyran jest właścicielem swojej córki…

Nancy Springer swój pomysł na fabułę oparła na wrodzonej predyspozycji, którą tępiono wśród arystokracji w XIX wieku – leworęczność. I to był strzał w dziesiątkę! Smaczku dodaje podwójna osobowość bohaterki związana z tą wrodzoną cechą. Ponownie zostałam wciągnięta w śledztwo i wir wydarzeń. Przemierzałam dzielnice Londynu, przeżywając niewiarygodne przygody. Bawiłam się przednio! Zamierałam z oburzenia, byłam napięta jak struna, to wybuchałam salwą śmiechu z podziwu dla sprytu Enoli i reakcji Sherlocka. Biedny ...