Opinia na temat książki Srebrna łyżeczka

Ta książka to coś, co zapewne powszechnie określa się "literaturą kobiecą", choć jest mnóstwo kobiet, które piszą bardzo dobrą literaturę i... nikt jej wtedy do kobiecej nie zalicza. Historie, jak ta, kiedyś kobiety po wsiach opowiadały sobie plotkując przy darciu pierza, haftowaniu czy przędzeniu. Nie musiały wychodzić z domu, by wiedzieć wszystko o ludziach ze wsi: kto komu się spodobał, kto z kim kogo zdradza, jakie są czyjeś historie rodzinne i dyżurne mądrości życiowe, w rodzaju, że za późno jest może tylko wtedy, gdy cię ubierają na pogrzeb (zwracam uwagę na może) i że każdy musi przejść przez te same etapy w życiu. Historia jest opowiadana retrospektywnie w pierwszej osobie z punktu widzenia każdej z dramatis personae: Konrad, Lidia, pani Irena... Bohaterowie kurczowo trzymają się zdawkowych "mądrości" życiowych, które usłyszeli od rodziny lub wyczytali w książkach. Ich wyobrażenia o prawdziwym życiu kształtują komedie romantyczne, do których scenariusze zapewne również napisała pani Witkiewicz. Łzawie romantyczna historia, która niewątpliwie każe się "rozpaść się na tysiąc kawałków" sercom większości kobiet, które bez wątpienia natychmiast "pokochają bohaterów" tego romansu z odchyleniem obyczajowym.
Język opowiadania w miarę poprawny, nie przeszkadza. Narracja, prowadzona dość sprawnie, jest jednak tak przewidywalna, tak topornie prowadzona od punktu A do B, tak nielotna i przyziemna, że zęby mnie bolały i nawet przy szybkości słuchania x2 nie miałem pewności, czy przypadkiem nie dostanę od tego cukru próchnicy. Nawet przez słuchawki. I jeszcze ten przydechowy głos lektora w roli Konrada - znakomity do melorecytacji w pościelówkach lub do reklam wibratorów. Ale słuchanie było i tak lepsze, bo gdybym czytał, cierpliwości wystarczyłoby mi zaledwie na kilkanaście stron. Mimo to poczucie straconego czasu przy słuchaniu nie tyle gwiżdże, jak pisał Stachura, a wręcz wyje. Doprawdy nie mam nic przeciwko historiom z życia, ta jest jednak przesłodzona i niesmaczna, jak przeciętny serial. Po prostu M jak mdłości. Kicz - sztuka szczęścia. Oczywiście z obowiązkowym happy endem. Nawet jeśli tysiąc książek tego gatunku może być gorszych od tego tytułu, pozostaje on wyłącznie produktem do tanich wzruszeń - dramatycznie zbędnym. Taki lep na muchy. A muchy przecież nie mogą się mylić:




PS.
Nie wiem tylko, jakim cudem ta pozycja znalazła się w programie czytaj.pl w roku poświęconym Lemowi i fantastyce... Kategoria: kosmiczne bzdury czy kosmiczne jaja?