Opinia na temat książki Sto lat samotności

Ta książka to zły sen geniusza. Opisuje życie, nawet nasze, współczesne w krzywym zwierciadle. Rzeczywistość miesza się z fikcją, a każdy widzi i czuje to co chce. Wędrówka pokoleń, życie które nieustannie obraca się jak w czarodziejskim kole. Dom, który jest świadkiem wszystkich wydarzeń i "plasteliną" w rękach bohaterów, którzy albo dbają o niego i wnoszą ducha gościnności i zabawy, albo zamykają go i tkwią w ruinie. I tak na zmianę, ciągle i ciągle. Miłość i nienawiść, porywająca siła i obojętność ciągle w ruchu. Książka nie dla wszystkich, nie wiem czy ja jestem choć w połowie obdarzona taką mądrością, by ją zrozumieć i wyciągnąć z niej te najważniejsze wnioski. Każdy ją inaczej zinterpretuje, znajdzie tam trochę swego świata, ale też świata obcego i niepodobnego do niczego. Magiczna i niesamowita. Wciąga, bo wciąż zaskakuje. Dla mnie 6. Polecam, chociaż spróbować zajrzeć w głąb tego świata, ludzi żyjących pomiędzy sobą, lecz w ciągłej samotności, sam na sam z dziwami tego świata.