Stowarzyszenie leworęcznych

Długa książka. Mogłaby być troszkę krótsza. Ale mimo tego świetna pozycja. Polecam.

Czy jako dziecko należeliście do jakiegoś „tajnego” klubu? Ja nic takiego sobie nie przypominam, ale zawsze marzyło mi się mieć taką swoją bazę do zabaw, szałas gdzieś w głębi lasu. No, ale jak się mieszka w mieście i jest się otoczonym przez budynki to można o takim tylko pomarzyć J

Martena i Rejmusa od dziecka łączyła nić porozumienia. Postanowili założyć Stowarzyszenie Leworęcznych, do którego z czasem dołączyło jeszcze kilka osób.

Po dwudziestu latach płonie pensjonat, w którym zginęły cztery osoby. Jak się później okazało wszyscy byli członkami Stowarzyszenia. Jak to się stało, że ich zwęglone ciała znaleziono na stołówce? Dlaczego po wybuchu pożaru nie uciekli?

Po kolejnych kilkunastu latach niedaleko miejsca, gdzie znajdował się pensjonat zostaje znalezione ciało. Należy ono do piątego z kolei członka paczki, który był podejrzany o zabójstwo kolegów. Jak wynika z oględzin, śmierć nastąpiła dawno temu, prawdopodobnie w dniu wybuchu pożaru. Jak to możliwe?

To jest moje pierwsze spotkanie z autorem i nie mogę się odnieść do poprzednich serii, które zresztą jak czytam zachwalacie. Niestety ta lektura mnie nie porwała. Ciągnęła się jak flaki z olejem. Pomysł na fabułę dobry, jednak bohaterowie byli dla mnie tacy nijacy. Nikt jakoś nie wyróżniał się na tle innych i żaden nie wzbudził we mnie większych emocji. Mamy tu kilka linii czasowych, po których przeskakujemy odkrywając kolejne info...

W małej miejscowości dwóch przyjaciół zakłada w dzieciństwie Stowarzyszenie Leworęcznych.

Dwadzieścia lat później płonie pensjonat, niestety okazuje się są ofiary śmiertelne, nikt nie uszedł z życiem. Ta sprawa ma związek z wydarzenia sprzed lat.

Historia zaciekawiła mnie już po opisie wydawcy, przecież każdy w młodości chciał należeć do jakiejś grupy i mieć swoje tajemnice 🙂

Na stronach tej książki spotyka się dwóch tytanów Nessera: komisarz Van Veeteren oraz inspektor Gunnar Barbarotti. I zdecydowanie stwierdzam, że bliżej mi do tego pierwszego. Emerytowany policjant, który wraz z żona zagłębia się w śledztwo, niby trochę od niechcenia, ale cały czas ciągnie go do pracy, którą wykonywał przez tyle lat, poza tym zdecydowanie więcej miejsca autor poświęca właśnie Van Veeterenowi, ciekawe dlaczego 😉

Ogromnym plusem autora jest umiejętność budowania postaci i to nie tylko tu i teraz, ale ci bohaterowie dorastają razem z biegiem historii, zmieniają się i każda z nich jest przemyślana do ostatniego szczegółu.

Autor żongluje czasem, przenosimy się co chwilę do innej rzeczywistości, albo teraźniejszej, albo tej sprzed dwudziestu lat, nie ukrywam, że bardzo lubię właśnie takie prowadzenie fabuły.

Zauważyłam, że opinie na temat tej książki są bardzo podzielone. Przyznaję, że nie znam całej twórczości Nessera i trudno mi się do niej odnieść , ale mi ta książk...

Witajcie Kochani. Przychodzę do was z recenzją książki #stowarzyszenieleworęcznych #HåkanNesser. Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca 



Znacie twórczość Håkana Nessera? Jest to moje pierwsze spotkanie z tym szwedzkim autorem. Mam nadzieję, że jeszcze nie ostatnie.

Wartka akcja, liczni bohaterowie, niezapomniana historia to tylko niektóre elementy tej powieści. Książka nie należy do ciężkich. Pomimo, że jest to kryminał. Bardzo dobrze się ją czyta.

Tajem...

Książka Hakana Nessera "Stowarzyszenie leworęcznych" została wybrana dla mnie w akcji #czytamystosy zorganizowanej przez @booksmyhobby. Lubię literaturę skandynawską, więc tutaj oczekiwałam czegoś naprawdę dobrego.

Marten i Rejmus to najlepsi przyjaciele. Zakładają Stowarzyszenie leworęcznych gdy uczęszczają do pierwszej klasy szkoły podstawowej w małym miasteczku Oosterby. Ich organizacja z czasem powiększa się o nowych członków. Ponad dwadzieścia lat później w pożarze pensjonatu giną ludzie. Oba wydarzenia mają ze sobą związek jednak nie żyje nikt, kto by mógł to potwierdzić. Prawie nikt..

Tak jak wspominałam, lubię literaturę skandynawską. Czuć tutaj zupełnie inny styl. Taki szorstki, twardy. Z bardzo małym ładunkiem emocjonalnym. Zazwyczaj jestem zaintrygowana głównym wątkiem i odkrywaniem kolejnych części układanki, które prowadzą mnie do rozwiązania. W tej książce niestety musiałam się bardzo starać, by swoją uwagę na tej historii utrzymać. Czuć było, że bohaterzy byli częścią zupełnie innej serii napisanej kiedyś przez autora. Tak jakby niektóre informacje o nich były tylko dla wtajemniczonych. Sama zagadka nie zaimponowała mi za bardzo. Książka dłużyła mi się. Myślę, że za chwilę kompletnie nie będę z niej nic pamiętać. Szkoda.