Opinia na temat książki Stowarzyszenie Umarłych Poetów

W szkole nie ma nudnych przedmiotów, są jedynie nudni nauczyciele.

Książka, czy film? Rzadki to przypadek, ale zdecydowanie film. Historia w książce niby tak samo znakomita, ale w filmie chłopcy jakby wyrazistsi, bardziej wierzę w talent aktorski jednego z nich, młodzieńcza miłość innego mocniej łapie za serce, Robin Williams=Pan Idealny Keating bardziej charyzmatyczny, dyrekcja bardziej oburzająca, a film mroczniejszy oraz w klimacie poetycki i wywołuje więcej emocji. Uff!

Jeśli ktoś nie widział filmu i nie zamierza oglądać - niech czyta! Bo warto, ta opowieść robi wrażenie.
Wzbudza tęsknotę za życiem zgodnie z zasadą „carpe diem” oraz za nauczycielem, o którym można tylko pomarzyć. Za takim panem Keatingiem, który uczy samodzielnego myślenia, pomaga pomyśleć o wyrwaniu się z kieratu społecznych zobowiązań, rozwinąć skrzydła, zaplanować życie po swojemu, nakłania do realizacji marzeń, a trudny czas, jakim jest młodość przeżyć ekscytująco i z pożytkiem dla własnego rozwoju. Ach! Miał ktoś takiego nauczyciela-przewodnika? O, Kapitanie mój, Kapitanie!

Jeżeli ktoś film widział, to według mnie, czytając książkę niczego nowego w niej nie znajdzie. Nowych wątków, dotłumaczeń, myśli bohaterów, innych emocji. To nie jest zła książka, tylko nie wytrzymuje konkurencji z filmem. To po co czytać? Lepiej po raz kolejny zobaczyć film. Oceny wystawię cztery. Za historię - 10 pkt. Za film - 9 pkt. Książka bez znajomości filmu - 8 pkt. Książka, jeśli widziało się film: 6 pkt.