Kiedy książka ukazała się po raz pierwszy w roku 1957, budziła sporo zastrzeżeń. Bulwersowało przede wszystkim nowe rozumienie pojęcia „manieryzm”. Hocke opisuje na konkretnych przykładach cechy charakterystyczne dla manieryzmu w sztuce, literaturze i życiu społecznym, między innymi: indywidualizm, skrajny subiektywizm, nieograniczoną fantazję, skłonność do deformacji, monstrualności, grozy. Tytuł książki jest metaforą, która przedstawia sposób ujmowania rzeczywistości przez manieryzm i manierystów.