Sycylijczyk

Po zabiciu Sollozza i McCluskey’ego Michael Corleone ukrywa się na Sycylii. Zanim będzie mógł wrócić do rodziny, dostaje od ojca zadanie – ma przygotować ucieczkę do Ameryki dla młodego awanturnika Salvatore Guiliana i jego ciężarnej żony. Guilian jest traktowany na wyspie jak bohater, ponieważ stawał w obronie słabszych i uciśnionych chłopów, jednak dla rządu jest on poszukiwanym bandytą numer jeden. Czy wobec takiego zaangażowania władz, akcja ma jakiekolwiek szanse powodzenia?

Czy to jest kontynuacja „Ojca Chrzestnego”? Nie do końca się z tym zgadzam. To raczej historia Salvatore Guiliana z drobnym udziałem Michaela Corleone i jego rodziny. Czy przez to jest to zła książka? Również nie, chociaż do poziomu pierwszej części jej trochę brakuje. A może to poprzeczka była za wysoko ustawiona? Jak się czyta jedną po drugiej to jest to odczuwalne. Ciekawe jest, że Salvatore Giuliano to postać historyczna i książka jest fabularyzowaną opowieścią o jego życiu.

P.S. Słuchałam audiobooka i śmiać mi się chciało za każdym razem, jak ktoś wspominał o szefie sycylijskiej mafii, który nazywał się „don Krocze” – za cholerę nie mogłam go sobie wyobrazić jako kogoś groźnego :D To było silniejsze ode mnie!

Zabierając się za drugą część rodziny Corleone, nastawiłam się na jej rzeczywistą kontynuację i oczekiwałam tudzież podobnej narracji. Tymczasem okazało się, że choć książka jest częścią cyklu o Donie Corleone, to dość znacząco różni się od swojej pierwszej poprzedniczki. Michael Corleone odgrywa tutaj jedynie drugorzędną rolę, a o Donie Vito wspomniano zaledwie kilka razy. Różnice stają się zauważalne również w strukturze narracji, jak i w tematyce głównych wątków.

"Ojciec chrzestny" definiuje pewne kanony narracyjne poświęcone mafii — od ukazania złożoności relacji rodzinnych po moralne dylematy związane z władzą. "Sycylijczyk" natomiast będący z jednej strony kontynuacją uniwersum stworzonego przez Puzo, a z drugiej niezależną opowieścią, eksponuje bardziej romantyczną i jednostkową walkę z niesprawiedliwością. Turi Guiliano jako postać tragikomiczna staje w opozycji do Michaela Corleone; jego ideały, nawet jeśli szlachetne, są konfrontowane z brutalnością rzeczywistości, co czyni go bardziej archetypowym bohaterem martyrologicznym.
Różnice dla mnie na tyle znaczące, że
dało się odczuć brak tego samego głębokiego wniknięcia w psychologię postaci i mafijne zawirowania, które zdefiniowały pierwszą książkę. W "Sycylijczyku" ton romantyczny i heroizacja jednostki nadają powieści nieco lżejszy charakter, co może prowadzić do bardziej korzystnych porównań na rzecz "Ojca chrzestnego" będącego takim "opus magnum" Puzo, które ustawiło standardy dla literatury ...

Nie pamiętam, kiedy przeczytałam Sycylijczyka. Na pewno było to bardzo dawno temu. Wówczas, kiedy bunt młodzieńczy wymagał innego zdania niż posiadali rodzice... A ojciec mój zafascynowany był Ojcem Chrzestnym. 
Mój bunt sięgał tak daleko, że nawet nie zainteresowałam się, kto jest autorem tej powieści, tak wspaniale zekranizowanej. Wówczas właśnie jeden ze znajomych zapomniał o książce, którą zostawił u mnie na parapecie. To był właśnie Sycylijczyk. 

Pamiętam, że ogromnie mi się podobał. I akcja, i postacie i sposób pisania. Pamiętam również, że zaskoczyło mnie, że - nieznany mi w ogóle autor (Mario Puzo) napisał coś co w pełni zasługiwało na miano "najlepszej" książki o mafii. Już wtedy zaczęło mi świtać, że Sycylijczyk jest bardzo wzorowany na Ojcu Chrzestnym, którego ekranizację jednak miałam przyjemność obejrzeć. Zaskoczyło mnie też, że o Ojcu Chrzestnym wiedzą wszyscy, a tak wspaniale piszący autor, Mario Puzo, jest tak, w sumie anonimowy.

Wiele lat później wyszła na jaw moja ignorancja i fakt, że Sycylijczyk i Ojciec Chrzestny wyszli spod pióra tego samego autora. Dlaczego przyznaję się do owej ignorancji? Bo świadczy to o tym, ze zarówno książka, jak i autor, porywa czytelnika i przenosi w świat mafijnych intryg, bez obciążenia wyśmienitymi kreacjami Ala Pacino i Marlona Brando. Bez obciążenia genialną reżyserią i świetną muzyką - wymuszającą jednak pewne wyobrażenia o postaciach. 
 Tak - Sycylijczyk obronił zarówno autora, jak i wszystk...

"Sycylijczyk" jest drugim tomem cudownej serii o nazwie "Ojciec chrzestny". Jak na klasykę przystało to całkiem dobre dzieło. Oczywiście tę powieść polecam jedynie czytelnikom pełnoletnim ze względu na słownictwo i niektóre sceny.

Nigdy w życiu nie czytałam "Sycylijczyka" i to był mój błąd. Na szczęście już to naprawiłam. Mam w planach przeczytać pozostałe części "Ojca chrzestnego".

Mario Puzo, stworzył bardzo mroczny świat pełen mafiozów. Jak w takim świecie pełnym przemocy poradzą sobie nasi bohaterowie? Czy tutaj zawsze wszyscy grają fair? Kto zdradzi? Kto zginie, a kto przeżyje? Oczywiście tego dowiecie się, czytając "Sycylijczyka".

Nie powiem, ale tak książka mocno zaszokowała. Było mi żal kilku bohaterów. Ta książka pokazała mi, że o swoje trzeba walczyć, byle nie po trupach, jak to robią niektórzy bohaterowie "Sycylijczyka".

Czy chcielibyście mieszkać na Sycylii na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku?

Powieść "Sycylijczyk" w miarę dobrze się czyta. Dobra akcja nie pozwala na nudę. Bohaterowie dodają uroku całej tej historii.

Nie czytałam "Ojca chrzestnego" dlatego nie mogę porównać go z "Sycylijczykiem". Wiem jedno, że chcę to nadrobić. I zobaczyć na własne oczy jak powstała prawdziwa mafia. Od czego to wszystko się zaczęło. I co doprowadziło bohaterów do tego punktu, w którym znaleźli się w drugiej części.

Wydaje mi się, że powieści Maria Puzo w dość znacznym stopn...

No cóż... powiedzmy sobie od razu wprost: pomimo powiązania fabularnego, drugi "Ojciec Chrzestny" to nie jest. Ale jednak daje nam momentami namiastkę jego klimatu.

Akcja dzieje się na Sycylii w okresie "zesłania" Michaela Corleone. Samego Michaela dużo tu nie ma, z innych znanych czytelnikom "Ojca Chrzestnego" postaci pojawia się również Peter Clemenza (ale jest go jeszcze mniej).

Głównym bohaterem jest autentyczna postać Salvadore Guliano, a głównym motywem - historia jego partyzanckiej walki. Historia, nie powiem, dość ciekawa i wciągająca, do tego jak najbardziej zachowująca klimat ówczesnej (a może nawet i współczesnej) Sycylii.