Szach-mat

Po zapoznaniu się z książką Mariusza Sampa "Szach-mat. Jak umierali władcy Rosji" można dojść do wniosku, że Rosjanie nie lubili swoich władców, bo właściwie nie mieli ku temu podstaw. Książka skupia się nie tylko na ostatnich latach życia, ale pokazuje dlaczego poszczególni władcy skończyli tak a nie inaczej. Ja po lekturze miałam nieodparte wrażenie, że carowie i caryce robili wszystko, co w ich mocy, by zakończyć przedwcześnie swoje życie i to nie zawsze w przyjemnych okolicznościach.

Książka jest istną skarbnicą anegdot i ciekawostek, o których nie mówi się na lekcjach historii (trochę szkoda, bo może wtedy co poniektórzy uczniowie nie przysypialiby na nich). Dlatego nawet jeśli ktoś nie jest wielkim pasjonatem historii, za to lubi intrygi i pasjonujące opowieści może zapoznać się z książką i czerpać z lektury ogromną przyjemność.

Autor nie zanudza czytelnika przesadną ilością dat czy faktów. Postawił sobie jasny cel i właśnie na nim się skupił. Bo czy wiecie, którego władcę Rosji starano się zabić najwięcej razy? Albo jak wielu z nich musiało być noszonych w fotelach, bo z powodu różnych chorób i dolegliwości mieli problemy z samodzielnym poruszaniem się? Którzy monarchowie zawierali związki małżeńskie z miłości, a którzy tylko czekali, by niemal dosłownie moc wbić nóż w plecy swojej "drugiej połówce"? Jak wielu z nich było pracoholikami, których spotkał smutny koniec tylko dlatego, że zignorowali zwykle przeziębienie?

Ja od książki nie mo...

Bycie władcą i zasiadanie na tronie to - co by Disney nie twierdził - nie bajka. Odpowiedzialność za losy kraju, ciągłe mierzenie się z niezadowoleniem poddanych i polityczna szachownica nie jednemu przywódcy skróciły życie.

Mariusz Samp w prosty, przyjazny czytelnikowi sposób przedstawia historię zgonów 13 władców Rosji i wydarzeń, które były ich przyczyną. W swoje opracowanie wpłata nie tylko fakty historyczne ale również anegdoty i pogłoski które towarzyszyły przez wieki śmierci rosyjskich władców.

Bycie suwerenem to nie najbezpieczniejsza profesja i autor przytacza na to dowody. Liczba władców, którzy zginęli w przewrotach, zamachach i spiskach wydaje się znacznie przewyższać naturalne zgony i rozbudzać umysły fanów teorii spiskowych. Autor w trzynastu rozdziałach swojej książki nie szczędzi smaczków związanych z przejściem do wieczności władców i plotkami, które ożywiały wyobraźnię gminu, co ciekawe nawet ci, którzy wydawali się odchodzić z przyczyn naturalnych, rzadko zostawali oszczędzeni przez plotkarskie języki.

Moim ulubieńcem jest Dymitr Samozwaniec i jego nieustanne „wstawanie z grobu”, choć akurat Szach – mat nie poświęca mu zbyt wiele uwagi, skupiając się na innych władcach, jego fenomen od dawna niezwykle mnie interesuje.

Szach – mat. Jak umierali władcy Rosji to pozycja, po przeczytaniu której zakrzyknęłam: Mało m...