Szalbierz Powieść awanturnicza z XIII w

Szukając w bibliotece czegoś ciekawego do przeczytania natrafiłam od razu na trzy tomy tzw. „Kronik szalbierskich”, czyli „Szalbierza” (który jest przedmiotem tej recenzji), „Bliznobrodego” oraz „Psy Tartaru”. Skoro rzecz się dzieje w średniowieczu, a to epoka, którą lubię w książkach, stwierdziłam, że biorę wszystkie – jeśli pierwsza część przypadnie mi do gustu, nie będę oczekiwać na kolejne. I to był błąd, albowiem z wielkim trudem przyswoiłam „Szalbierza” – pozostałych nie zamierzam nawet tknąć. Nie mam żadnego powodu, aby przypuszczać, że kolejne tomy odbiegają poziomem od pierwszego.
Dawno nie czytałam tak złej książki. Dawkowałam sobie jeden, góra dwa rozdziały za jednym podejściem, bo na więcej nie miałam siły. Albo usypiałam nad kartkami, albo nie wiedziałam w ogóle, o czym czytam. Narracja i akcja są martwe. Nie ma tu absolutnie niczego, co mogłoby przyciągnąć czytelnika. Brak działających na wyobraźnię opisów – wiem, że nie każdy je lubi, jednak umiejętność ich redagowania jest chyba jedną z podstawowych, jeśli chodzi o pisanie. Zdania wielokrotnie złożone mają sens i naprawdę mogą wiele wnieść do opowieści (weźmy chociażby Henryka Sienkiewicza) – tutaj autor rozbudowuje je do monstrualnych rozmiarów, ale nie wiem, po co. Brak też ciekawie prowadzonych dialogów, postacie toczą ze sobą tak męczące dysputy, że w prawdziwym życiu krew by mnie zalała, gdyby ktoś tak ze mną rozmawiał. Bohaterowie są w nieustannej podróży – jednak ten jeden z najważniejszych i najbar...

Obfitująca w wartką akcję powieść przygodowa dla nastolatków. Niestety miłośnicy powieści historycznej głęboko zawiodą się już po kilku przeczytanych stronicach. Mało w "Szalbierzu" poważnego tła fabularno-historycznego a przerysowanym bohaterom bliżej do "Władcy pierścieni" niż do "Ogniem i mieczem". Historii Polski w "Szalbierzu" jest mniej więcej tyle co astronautyki w "Gwiezdnych wojnach". Ale to nie jest najgorsze. Autor wymyślił sobie swoją własną alternatywną Polskę w której pacyfistyczni "duchacy" to zamaskowani i opancerzeni mordercy rodem z filmu "300", koczownicze plemiona to umięśnieni barbarzyńcy a wszędzie panuje zdrada, korupcja i anarchia. Brakuje tu jeszcze smoka wawelskiego i szpiega z krainy deszczowców. Prawdziwy i wiarygodny jest tylko cytat z okładki: " Powieść awanturnicza".

Książka napisana dobrym językiem, bardzo obrazowym. Ale niestety część pierwsza trylogii, więc trzeba będzie czekać na dalsze rozkręcanie się akcji i mieć nadzieje, że kolejna część wszystko sprawnie będzie łączyć. Akcja dość dłuuugo się rozkręca, ale może dzięki temu jest odpowiednio dopieszczona. Piszę "może", bo ciężko ocenić całość po jednej części, która nie stanowi spójnej całości i zostawia czytelnika zastanawiającego się, czy autor już nie przesadził, czy naprawdę ma dobry pomysł na historię. Ale jak mówię - język świetny, postacie charakterystyczne i zabawne.

Książka wspaniała, nie ma zbyt wielu nudnych momentów. Zakończenie trochę denerwujące- kto przeczytał powinien wiedzieć dlaczego tak sądzę. Każda z postaci ma swoje wady i zalety, nie ma tu żadnych Mary Sue. Czekam aż w mojej bibliotece pojawi się Bliznobrody.

Dla mnie nudna. Najciekawszy koniec. Tylko, że to koniec...