Szeptucha

Przeczytałam kilka komentarzy, opinii i recenzji i ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu „Szeptucha” nie jest najlepiej ocenianą książką. Zupełnie nie rozumiem dlaczego. Dla mnie to była bardzo życiowa, realna a zarazem bardzo relaksująca lektura. Ale ja jestem pewnie jakaś inna 😊
Akcja „Szeptuchy” toczy się bardzo niespiesznie, tak jak toczy się życie mieszkańców w podlaskich Waniuszkach. Autorka nie skupia swojej uwagi na tytułowej Szeptusze, a przynajmniej nie tylko na niej. Bohaterem jest cała wieś, jej mieszkańcy, ich życie, ich zwyczaje i codzienność. Przyznaję, to może niektórych znudzić, mnie zauroczyło i nie nudziło ani przez chwilkę.
Mimo, że Waniuszki wydają się być ostoją dawnych tradycji, obrządków, wierzeń, to współczesny świat wkradnie się i tam, choć stali mieszkańcy zdają się tego zupełnie nie zauważać. Dalej żyją swoim rytmem, a właściwie rytmem pór roku i pór dnia, współczesność pozostawiając turystom, którzy przyjeżdżają, aby poznać czym jest tradycyjna podlaska wieś.
Tytułowa Szeptucha, Olena, nie chciała nią być, chciała rozpocząć studia medyczne. Los jednak bywa przewrotny, umiera jej babka, jak się domyślacie Szeptucha, a wszyscy mieszkańcy, jak gdyby nigdy nic, następnego dnia ustawiają się w kolejce do Oleny. Ta, nie mając wielkiego wyboru, mając za to wiedzę przekazywaną z pokolenia na pokolenie, zaczyna leczyć. I żyje sobie tak pomału, w zgodzie z naturą i mieszkańcami Waniuszek, aż do momentu, kiedy pojawi się we wsi znany reżyser filmo...

Tę książkę nabyłam przypadkiem,podczas zakupów w księgarni. Zainteresował mnie tytuł.Nawet nie spodziewałam się że odnajdę w niej bohaterów których tak naprawdę znam.Mimo że jest to powieść to tak pięknie opisane są realia krainy w której mieszkam. Nie spodziewałam się że Pani Iwona bedąc w "moich" stronach tak realistycznie opisze miejscowości które istnieją naprawdę.Przyjemnie jest czytać o swojej okolicy jakby samemu było się bohaterem tej ksiązki. Szeptunka to nie wytwór wyobrażni to kobieta z krwi i kości ,to sympatyczna kobieta,miła dla ludzi,żyjąca w zgodzie z naturą.Takim psim zaprzęgiem też można nad Biebrzą sie przejechać .Niechcę żeby ta opinia była jak reklama Parku Biebrzańskiego ale ci co przeczytali tę książkę i byli w tych stronach bedą wiedzieli co mam na myśli.

Szeptucha to powieść, którą nas wyciszy i zrelaksuje.
Być może to powieść jakich wiele I nie znajdziemy w niej nic odkrywczego, ale od czasu do czasu lubię sięgnąć po takie kojące historie, nieco sielskie, nieco naiwne i urokliwe w swej prostocie.
Przenosząc się na podlaską wieś do Waniuszek zatopimy się w świecie minionym, dawne obrzędy i obyczaje niegdyś praktykowane odchodzą już w zapomnienie.
Odnajdziemy w niej ciekawych bohaterów m.in tytułową szeptuchę o niezwykłych zdolnościach, czy pustelnika żyjącego w otoczeniu przybijanych do drzew lalek. Jednak dominację fabuły stanowi życie wiejskiej społeczności - poplątane losy zwykłych ludzi.

Czy będzie można w tej książce na coś ponarzekać?
Niespieszna akcja, a praktycznie jej brak i mnóstwo niedokończonych wątków sprawią, że niejeden czytelnik będzie kręcił nosem. Sama spodziewałam się więcej szczegółów z życia samej tytułowej szeptuchy, to jej powinna autorka poświęcić najwięcej miejsca. Całość przedstawiono w nieco chaotyczny sposób, mało uporządkowany.

Być może gdyby Szeptuchę bardziej dopracować, gdyż sam koncept dzieła wydaje się ciekawy, to nie zginęłaby w odmętach tysięcy literackich nowości.