Opinia na temat książki Szóste piętro

 

Czy gdy byliście dziećmi zdarzyło Wam się bać windy? Czy nie było tak, że ta puszka jeżdżąca w górę i w dół, na grubych linach, miała w sobie coś złowrogiego i nawet jeśli nie przerażającego to budzącego niepokój? 
 Pamiętam, że gdy mając ok. 10 lat byłam u ciotki w Warszawie, która mieszkała w starej kamienicy, zostałam poproszona o zejście do sklepu. Przywołałam windę. To była jeszcze winda starego typu: podwójne drzwiczki, krata. Światło, które się świeciło po otworzeniu drzwi. Pamiętam, że dumna do niej wsiadłam, wybrałam przycisk parteru, drzwi zamknęłam i ... światło zgasło. Pamiętam to uczucie lekkiego strachu gdy pogrążona w ciemności zjeżdżałam na dół. Nie było to przyjemne doświadczenie. Dziś nie boję się wind, ale ten epizod utkwił mi w pamięci. A czemu światło się nie zaświeciło ? Bo byłam za lekka . 
 „Wybierając „Szóste piętro” nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Z jednej strony sama siebie pytałam: co też strasznego może się dziać w windzie? Z drugiej - byłam właśnie ciekawa tego pomysłu na fabułę. Czy mi się podobało ? 
 Szczerze Wam powiem, że książka mimo, iż czytało się ją szybko, nudziła mnie. Nie poczułam dreszczyku emocji, lęku i strachu. Na każdym kroku natomiast zastanawiałam się w czym tkwi sedno problemu i kto tu stanowi jego epicentrum. Intuicja podpowiadała mi, że znów może być zgoła inaczej niż mi się wydaje i faktycznie, w pewnym momencie przewidziałam poniekąd zakończenie. 
 Z drugiej strony zarysowano tu kilka dość istotnych problemów. Nieznająca granic matczyna miłość, wpływ pojawienia się dziecka na małżeństwo, próby wmówienia człowiekowi jego beznadziejności, przemoc psychiczna. Lęki, depresja, ataki paniki. Mentalna strona człowieka zawsze jest intrygująca i zmuszająca do myślenia. 
 „Szóste piętro” wg mnie to nie jest książka, która na dłużej zagości w pamięci. Fabuła, jak to w thrillerach psychologicznych, biegnie zwyczajowym szlakiem. Nie wniosła niczego nowego do mojego życia. Osobiście mnie nie zachwyciła.